Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 4 1 5zawarowaną, więc i robota spełnioną być w inna; a prawda nie tylkoma jedno zwierciadło dla ukazania się śmiertelnym.Po odłożeniu zatem na stronę lampy i kryształowej kuli z przyzwoitąformalnością, na tejże samej podstawie, która pozostała naswojem miejscu, ukazał się podobnyż przyrząd, ale odmiennej formy;z wierzchu otwarty, napełniony bezkolorowym i przezroczystympłynem, który zdawał się być na pozór nie czem innem, jedno tylkowodą czystą.Wróżka podobnież jak pierwej nakazała milczenie obu księżniczkom,potem przystąpiła do stołu, i złożywszy pięść, nakreśliła nią linięna okół urny i potem zaczęła zaklęcia. Wszelako zdawało się, żeduch czyni pewną różnicę pomiędzy potężną monarchinią, a wydziedziczonącórką niegdyś wysokiego rodu; nie chciał on dozwolić, abypowstały obrazy przyszłości, cała zawartość spokojnie pozostała w naczyniu.Wtedy głos wróżki rozległ się donośniej: i zdawało się, żedruga czynność trudniejszą jest dla niej, niż pierwsza, bo jej ponurogorejące oczy zaczęły się wywracać, pot na jej czoło wystąpił, głosstał się twardy i chrypliwy, giesta gwałtowniejsze. Często pochylałasię nad naczyniem i osobliwszemi wyrazami wzywała duchów na jegodnie zasypiających, tak, że jej głos osobliwszym sposobem łamiąc się,odbijał w okrągłem wnętrzu naczynia. I oto nagle zawrzało gwałtownie,a okrąg, który pięść jej zakreśliła, stanął w mocnym krwawoi zielono iskrzącym się płomieniu.Oko księżniczki padło z ukosa na Bonę i odwróciło się znowu, skoroujrzała oblicze królowej, podobne do oblicza trupiego, zeszpeconemirysami i szpetnemi plamami okryte, nakształt tych, które już są w staniezniszczenia. A tu coraz mocniej buchały płomienie do góry, i corazstraszniejsze zdawały się rysy królowej; ale wróżka zakryła twarz,i załamując ręce, jakby w straszliwej walce duszy, wyzionęła gwałtownieformuły, którym posłuszny jest świat podziemny.Wszelako ciągle jeszcze płyn w naczyniu był bezbarwnym:wtenczas wydobyła prędko, jak gdyby był to już ostateczny środek,małą rurkę szczególnego a starożytnego kształtu z sukni okrywającejwzburzoną pierś, i podniosła ją po trzykroć ku niebu, nie mówiąc anisłowa, a po trzykroć schyliła ku ziemi z głuchem zaklęciem, w któremnazwisko Anny i przodka jej, Piasta, powtórzone były dziewięć razy.Potem otworzyła ją i sączyła w urnę jakiś płyn, ciągnący się nakształtmleka. Lubo płyn ten pomieszał się z wodą, żadnego nie wywołałon kształtu; ale płomienie zaczęły się mięszać i wkrótce promieniejącyokrąg światły jaśniał wokoło czarodziejskiego narzędzia.Kiedy Anna podniosła oczy, już oblicze królowej matki nie byłotak zeszpecone, odrażające plamy znikły, a lekki blask polatywał wokołogładkiego czoła i uśmiechających się ust. Potem i wróżka także