Pokaż treść!

4 1 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.według powieści nieprzyjaciel człowieka zwykł trzymać w podobnychokolicznościach. Ja prawie wszystko straciłam, i niewiele mi jeszczepozostało, coby mi było drogiem i m iłem ; to też tern. mocniej przywiązanajestem do tego, i wcale nie myślę go na hazardowną grępuszczać. I nie należałoby spodziewać się, że ta posłanka podziemnegoświata za swoje zwodnicze wyroki żąda w imienia swego mistrzanieśmiertelnej duszy naszej, albo tych, co do nas należą? Zatak wysoką cenę nie chcę kupować twoich wyrazów; a jeżeli" waszakrólewska mość chce w ten sposób rozporządzać swoją własnością,albo jeżeli może, to dozwoli mi, żebym nie należała do tego przedsięwzięcia!Na to odpowiedziała Sybilla z szyderczym uśmiechem:— Wasza dostojność w wielkim znajduje się błędzie. Choćbyi ten, o którym księżna wspomniała, nie był zupełnie obcym temu, cozamierzamy uczynić, to przecież dzisiejszemi czasy naznacza on inneceny za swoją fatygę; może nie dlatego, żeby ją tak wysoko cenił, ależe to, czego pragnie, umie innemi drogami pozyskać. To, czego jażądani, jest zapłatą za moją własną pracę. Bo proszę, cóżbym ja poczęłaz duszami tak dostojnych osób? Jakbym mogła ich użyć, kiedymogłyby uledz sporowi dla bliższego prawa osoby trzeciej ? Co domnie, ja jestem umiarkowaną; poprzestanę na ozdobie, bo wiadomowam, dostojne panie, że kobiety, chociaż stare, lubią się jednak przybierać.— Ciekawa też jestem, czego ona będzie żądała? — mówiła Bonaz uśmiechem. — Może kawałek jakiej błyskotki, aby w niej paradować,kiedy czarownice zjadą się na Łysą górę.— No, to niech i tak będzie! — rzekła księżniczka przyzwalając,a królowa rzekła powtórnie wróżce, aby przystępowała do dzieła.Ale stara jeszcze ociągając się rzekła:— Pamiętajcie tylko, żebyście po skończonej pracy nie odmówilimojej skromnej prośbie; bo moglibyście tego żałować. Nie dobrzejest bowiem stroić żarty z duchami i z ich poufałemi, a wyrazwróżki, która została zawiedzioną, podobnież i dla słuchacza zamieniasię w zgubny zawód.— No, zaczynaj! — przerwała jej Włoszka głośno i rozkazującymtonem.Wtedy świadoma tajemnic wróżka, wydobyła ze swojej fałdzistej sukniprzyrząd podobny do tego, na którym widzimy umieszczane globusy,i postawiła go na okrągłym stole w środku kom naty; a pod spodemumieściła lampę, która za jej dotknięciem prędko zapalona, blady błękitnawyblask rozprzestrzeniła. Potem rozkazała obecnym pozostaćw cichości, aż odpowiedzi zażąda, i ciągle mieć oczy zwrócone na kulę