Pokaż treść!

4 1 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.się znajdzie podobna. Czas, jest to rzecz najkosztowniejsza, ale orazi najbardziej przemijająca; potrzeba go więc upatrywać, bo on nigdynie wraca, a nadchodząca chwila niezmiernie jest różna od swojej poprzedniczki.— Otóż właśnie dlatego, że czas jest kosztowny — rzekła królowa—nie myślimy go nadaremnie trwonić: idzie tylko o to, czynie możesz dać nam jakiego zakładu swej umiejętności; tym tylko bowiemsposobem przekonamy się, czy to, co nam wróżyć będziesz, niejest marną gadaniną, niegodną tych, co jej słuchają. Nie zgodzicież-lisię ze mną, dostojna pani?Wtedy Sybilla rzekła, zwracając mowę do Anny:— Chcecie rękojmi? Ja tego wam odmówić nie mogę, bo niewiarajest słabością tych, co nie widzą. Otóż gotowa jestem na waszerozkazy. Oznaczcie sami, jakim sposobem duch ma wam obecnośćswoje objawić.— Pomyślcie o czem, coby nas przekonało — poszepnęła Medyolankado pani Odrowążowej — dzisiaj tak jestem roztargniona, jakjeszcze nie pamiętam; ale was widzę tak jak zawsze, spokojną i niezmięszaną.Wezwana pomyślawszy nieco, m ów iła:— Jeżeli się chlubisz wiadomością przyszłości, to daleko będzie ciłatwiej objąć wzrokiem obecnym to, co już minęło. Wszelako nie podajęci ja nic pospolitego i coby drugim już było wiadomo, a coby ciprzypadek, obca szczebiotliwość, albo też własna przebiegłość wyjaśnićmogła. To, czego ja od ciebie chcę się dowiedzieć, są to myśli, którenigdy niepostały na ustach tego, w którego głębi serca przebywają;jeżeli to potrafisz, będę ci wierzyła!— I ja także — dodała Bona — będę wierzyła; bo wybór ten,dostojna pani, usprawiedliwia waszą mądrość. I jakże? wahasz się,wieszczbiarko ?A wieszczbiarka stała przez chwilę, jak gdyby sama od siebie zasięgałarady, albo też czyjejś niewidomej używała pomocy; potem rzekłaociągając się :— Niemałae to wprawdzie rzecz jest, której żądacie, ale niezbytwielka na ducha, któremu służę; mamże ja powiedzieć wam, jaśnieoświecona pani, tę myśl, której nigdyście nie wyjawili?Anna skinęła potwierdzając głową.— I wam samym tylko, rozumiem, ażeby nie było jawnem to, coukryć chcecie?— Zapewne — odpowiedziała księżniczka z natężeniem i pomięszaniem.W tedy wróżka zbliżyła się ku niej, pochyliła się do ucha i poszepnęłaz cicha: