Pokaż treść!

4 0 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.w komaacie otoczonej drzewami. Otworzyły się jej drzwi, łagodneświatło zajaśniało z poblizkich, mocno oświeconych pokoi, a przezedrzwiweszła pani Falczewska, i przybliżywszy się do królowej, poszepnęłajej z lekka, ale dosyć wyraźnie :— Już ona jest, najjaśniejsza pani; czy rozkaże wasza królewskamość.... czy może....? — dodała, rzuciwszy wejrzenie na panią Podolską.— Ja nie wiem — odpowiedziała królowa, jak gdyby wahającsię.Potem skinęła na damę dworską, by ustąpiła na stronę i rzekła potajemniei poufale do Anny:— I cóż wasza dostojność mniemać będziesz o mojej tak sławionejmocy umysłu i wolnomyślności, jeśli wam wyznam, że przyciśnionarozmaitemi troskami, kazałam przywołać do siebie jednę z tych kobiet,0 których dopiero co wzmiankowałam, i której pospólstwo przypisujepewną znajomość przyszłości?— Gotowa jestem oddalić się — odpowiedziała księżna — jeżelimoja obecność jest na przeszkodzie.— O ! nie, bynajm niej! — zawołała Bona — raczej ona możeprzyjść powtórnie, aniżeliby jej zjawienie się miało mnie pozbawiaćobecności mojej dostojnej krewnej. Idź, Falczewska, i powiedz jej, żejestem zajęta.Tymczasem, gdy starościna oddalała się zwolna, dla uskutecznieniarozkazu, królowa matka zwróciła się powtórnie do Anny.— A nie chcielibyście być świadkiem tej sceny? Pierwszy to jaraz czynię coś podobnego i radabym miała kogoś trzeciego przy tejwieszczbiarce; wszelako powiadają, że bardzo wiele zależy w podobnychrzeczach na dniu i godzinie, a dzień, który się teraz ku końcowiskłania, jest jeden z najważniejszych. Nie zechcielibyście też sami doświadczyćumiejętności wróżki? Wszakże nasze losy od niejakiegoczasu bardzo się zbliżyły. I dlaczegóżby królowej Polskiej i wnuczcePiastów, równie jak owemu Franciszkowi i Oolonnie, głos losu niemiał dać się słyszeć, aby ustalił ich odwagę i wskazał środki?Jeżeli Bona Medyolańska miała jaki zamiar skłonić wojewodzinędo uczestnictwa w następnej scenie, to mądrość jej nader go zręczniewprowadziła. Zwrot rozmowy, skierowany do rzeczy nadludzkich1 wieszczbiarskich, obudził w umyśle Anny, skłonnym do ponurychbadań, życzenie, by posępną teraźniejszość pokrzepić blaskiem lepszejprzyszłości. Obok obudzonej wiary w prawdopodobieństwo tego, czegomogłaby się dowiedzieć, powstała w niej skryta myśl, ażali tymsposobem nie poweźmie jakiegoś światła i o tem, co zamierza dawnajej śmiertelna nieprzyjaciółka, która teraz tak poufale ku niej