Pokaż treść!

406 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.sobioną, jeżeli wreszcie wymaga pobłażania to, co zdolne jest zająćumysł podobny waszemu.— Wasza królewska mość musiałaś nieraz już widzieć ten łańcuchna mojej córce? Otóż nie chciałam, aby dzisiaj przystroiła się weń,bo klejnot cesarski nie przystoi oblubienicy.... starosty Samborskiego.— Zaprawdę macie słuszność — przerwała Bona — nie przystoidopóty przynajmniej, dopóki nią jest ona.Anna mówiła dalej:— Niesie podanie stare, że dopóki ten kosztowny łańcuch spoczywaćbędzie na szyi książęcej córki mojego rodu, to ten niecałkiemupadnie, i dlatego też zawiesiłam go na tej szacie żałobnej. Nie całkiemupadnie, powiadam, miłościwa p a n i; bo mój dom po większej częścijuż upadł, jako o tem wiesz sama, najjaśniejsza królowo.Kiedy księżniczka wyrzekła te wyrazy z wzrastającą na nowo goryczą,wydowa królewska, która dzisiaj więcfij aniżeli kiedy chciałauniknąć pewnych okoliczności, pochyliła się ku niej, jak gdyby bliżejchciała ten klejnot zobaczyć.— Takie podania są wprawdzie płodem podniesionej wyobraźni;jednakowoż po wielu książęcych domach można je napotkać, a pięknei kosztowne kamienie warte są zaiste być przedmiotem podobnej powieści.1 mój także dom już upadł, mościa księżno, i żaden klejnotnie mógł go ochronić.— Ja mniemałam — odpowiedziała Anna — że wasza królewskamość nie wierzy w podobne rzeczy, które pospolitsze są na północy,aniżeli w waszym oświeconym, wesołym kraju Włoskim; tak znikomemdziedzictwem właściwiej pocieszać się tym, co wszystko pozostałestracili.— Mylicie się, jak już powiedziałam, mniemając, że pogardzamwszystkiem, czego grube zmysły ludzkie nie pojmują, i może jeszczedzisiejszego wieczora, jeśli tak długo zabawić zechcecie, przekonaciesię, że za nadto świetne mieliście zdanie o mocy duszy mojej. Gdybyście— dodała z wymuszonym żartem — byli obecną przed kilkąchwilami, tobyście zobaczyli, że nie bez uwagi przysłuchiwałam siętemu, co mi Falczewska opowiadała o wypadku, jaki miał się zdarzyćw katedrze; a wyznam wam, że nie mogę się powściągnąć, ażeby temu,jeżeli to w rzeczy samej jest wróżbą, nie życzyła prędkiego spełnienia.— I ja także słyszałam o tem — odpowiedziała księżniczkastłumionym głosem i dosyć skwapliwie. - Może wasza królewskamość potrafi lepiej wytłómaczyć to, co się stało.— Kiedy teraźniejszość cięży na zasmuconej duszy — mówiładalej Włoszka, jak gdyby nie dosłyszała ostatnich wyrazów — a prze­