Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 37Samborski, zachmurzywszy nieco czoło na te wyrazy. — Czyliżto cię tak cieszy, mój Hipolicie? O! jakże ci zazdroszczę tej swobodyumysłu, twojej szczerej i prostej młodości, co w obrazie przyszłościwidzi samo tylko światła! Wszelako zaufanie panów i bracijest dla mnie zaszczytnśm i potrzeba mu godnie odpowiedzieć — dodałz lekkiem westchnieniem — chociażby to mnie wiele, nader wiele kosztowaćmiało!— Wiem ja to dobrze — powiedział na to młodszy z niejakiemśpodziwieniem — jak częstokroć nieskażony umysł doświadczonegowojownika i polityka biegłego wiele rzeczy widzi wcale inaczój, aniżelimłody człowiek, któremu wszystko jest tylko tem, czem się okazuje.Wszelako nieraz mi sam powiadałeś: że jak na polu bitwy, tak nasejmie, i wcałem życiu w ogólności, prawego męża można tylko poznaćw zapasach z nieprzyjaznemi okolicznościami! Ach! braciePiotrze! i jazaczynam się przekonywać, że wcale inaczej idzie na świecie, aniżelimrozumiał. P atrz! oto na pierwszym wstępie, zaraz mi się coś przedstawiaw postaci zbyt ciemnej i zawiłej zagadki; i kiedy tu wątpliwyi struchlały stoję, ty mi właśnie przybywasz w pomoc, bracie móji ojcowski przyjacielu, abym w najpierwszej wątpliwości życia pójśćmógł za twojem zdaniem.— Zagadka—powiadasz? — mówił drugi.— O ! poczekaj jeno! znajdzieszich jeszcze daleko więcej! Lecz powiedz mi ją, Hipolicie, a jabędę się starał, o ile to jest w mojej mocy, wytłómaczyć ją tobie!— Oto jest w mojem reku! — odpowiedział młodszy Boratyńskiukazując papier, który dotąd jeszcze trzymał. — Ty wiesz — mówiłpotem dalej zarumieniony, spuściwszy w dół oczy — albo może jeszczenie wiesz, że księżna mazowiecka, Anna Odrowążowa, przejeżdżałatędy do stolicy?— Pani Podolska? — zawołał drugi. — To źle! to bardzo źle.Widziałeś-li ją ?— Widziałem ją, lecz kilka tylko słów mówiłem z Heleną, bowłaśnie w tęż samę chwilę nadszedł Andrzej Zebrzydowski i poprowadziłje obie do plebanii, gdzie wkrótce potem złączył się z niemiwojewoda krakowski.— Biskup kujawski i Kmita? — mówił zamyślony Piotr do siebie.— I cóż tu sprowadza tę kobietę, w którój ponurym umyśle nienawiść,i niestety! zbyt słuszna zemsta oddawna już siedlisko sobie obrały?Cóż ją wywołało z długiej samotności i dobrowolnego wygnania w tychniebezpiecznych czasach, kiedy zamięszanie i niezgoda znowu sięocknęły i gotowe na jaw wystąpić ? W jej towarzystwie nic dobregonie przybywa do nas, bo ona...— Bo ona niepodobna do swojój córki — przerwał mu z żywościąmłodzieniec. — Tak i mnie się zdaje od niejakiegoś czasu, bo pa-