Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI. 4 0 5cie wejrzenie litości na drugą, co już pochyla się ku zachodowi; a zatśmdwukrotnie pozdrawiamy was, przezacna kuzyno.Wyraz niewieściej czułości i tęsknej życzliwości tak rzadko zdarzałsię w Bonie Sforcyi, że niepodobna było, aby ten nie uczynił jakiegośskutku; mniej zatem dumnie, aniżeli kiedykolwiek odpowiedziałaAnna:— Tem chętniej posłuszna byłam wezwaniu twojemu, miłościwapani, że wiesz sama, iż i moje też oko niechętnie pogląds na tę błyszczącągwiazdę, albo lepiej mówiąc, meteor, oraz że głośna wrzawai ochota, które dziś napełniają zamek i ulice, równie przeciwne są moim,jak i waezym uczuciom.Bona uśmiechając się posępnie, wskazała przychodzącej miejsce,a gdy obiedwie zasiadły, mówiła dalej tym co i pierwej tonem :— Zaprawdę zdaje się, jakobyśmy dzisiaj obiedwie wzajem dosiebie należały: my, których teraźniejszość nic prawie nie wyobraża,jedno dwie książęce wdowy, których czarne zasłony żleby odbijałyprzy blasku uroczystości, i których ochocze koło rade podobno niewidzi.— Dla mnie teraźniejszość jest tem samem, co i przeszłość —mówiła Anna surowo i zakrawając nieco na ton swój zwyczajny —a zatem....— A zatem — przerwała jej królowa — zwróćmy oczy na przyszłość;o niej to będziemy sobie gadali, żeby skrócić nieco czas leniwy.Ale — mówiła dalej, poglądając na księżnę — czemuż to tak przystroiliściesię, jadąc w odwiedziny do domu wiejskiego samotnej kobiety? Jeżeli się nie mylę, to ten kosztowny łańcuch, co widzę nawas, jest spadkiem po cesarskiej córce z Konstantynopola, który, jakpowiadają, od dawnego czasu przechodził w dziedzictwie na córki waszegoszczepu? O ! jestem pewna, że nie mogliście spodziewać sięznaleźć dzisiaj w tych komnatach zgromadzenia, na jakiem zwyklepotrzebna jest podobna ozdoba.— To też nieraz niestrojno jawiłam się przed waszą królewskąmością, jak to przystoi na wdowę szlachcica, na córkę upadłego domu;ani też dla pokrycia ubóstwa marną błyskotką zawiesiłam dzisiaj tęozdobę na szyi; inna przyczyna skłoniła mnie do teg o : przyczyna, cowaszemu wysokiemu umysłowi zdawać się może błahą i zabobonną.— O! nie mniemajcie tak — zabrała głos królowa zamyślona,potrząsając głową — wszyscy my mniej albo więcej wypłacamy długludzkości i niewieściej naturze; i któż jest taki, któremu mogłoby sięudać całkiem od tej słabości uwolnić ? Powiadają, że nieszczęściebardziej usposabia do tego; otóż nie powątpiewajcie bynajmniej, że jajestem dzisiaj taką, i pobłażliwiej niż kiedy bądź względem tego uspo­