Pokaż treść!

400 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— 0 ! zapewne, że nie inaczej! —■ odparł Bielawski — ja takżenie mogę się pochlubić, żebym go kiedy napotykał lepiej; owszem zdajemi się, że gdzie się ten człowiek pokaże, to wlecze za sobą nieszczęście,które za nim wybucha, jak płomień po czarnym i duszącymdymie.— A któż on jest, i czem się trudni ?— Nazywa się wyzwoleńcem sztuk pięknych; wszelako zdaje misię, że on jest lepiej obeznany z brzydotą, aniżeli z pięknością; bo jegorzemiosło.... ot, krótko mówiąc, widzi pan starosta, jest to jedenz wędrownych leśnych złodziei, co za pieniądze a dobre słowo gotowisą na wszelką usługę, byleby nieuczciwą. Jest-to sługa, jakiego niestetynie jeden żąda i potrzebuje w tych niegodziwych czasach. Wszelakonigdy on długo nie popasał przy jednym p an u ; najprzód byłw służbie u Kmity, potem nie wiem jakim sposobem wcisnął się dowaszego b rata; ale mu ten za złe usługi kazał przyzwoitą nagrodęw sowitych batogach wypłacić, a teraz jest podobno na żołdzie u królowejmatki, czy też u kogoś z jej dworzan. To tylko powiadam wam,że gdzie on się pokaże, tam nie ma nic dobrego, a stawiłbym dziesięćprzeciw jednemu, że i teraźniejsza jego wędrówka jest wędrówkąhultaja.— Kiedy tak — mówił pan Samborski — to warto trudu, żebysię też dowiedzieć, co on czyni; bo jak dym poprzedza płomień, takpodobnież z dymu można rozpoznać miejsce, na którem się ogieńpali.— Jak się wam podoba, jaśnie wielmożny panie! — odpowiedziałszlachcic — wszak jesteśmy uzbrojeni i możemy tego spróbować,chociaż mi już nie podoba się samo miejsce, a tem mniej towarzystwo,jakie tam znajdziemy.A tak udali się w drogę, idąc powoli z boku za podróżnym, pomiędzykrzakami jodłowemi, które w miarę zbliżania się do mogiłek izraelitówcoraz były gęstsze. Już się nieopodal znajdowali od podróżnego,kiedy ten stanął u drzwi poziomej chatki, której oni pierwej niepostrzegli.I wnet nasamprzód usłyszeli chrypliwe śpiewanie, nakształt głosustarej kobiety, ale po niecierpliwem wykrzyknieniu stojącego zewnątrz,wszystko ucichło znowu i otworzyły się drzwiczki.Prędko, bez żadnego szmeru, zakradłszy się ku oknu od chatki,młodzi ludzie ujrzeli przychodnia z podeszłą odrażającą kobietą przystole, z którego stojąca lampa posępne światło na wstrętne rysy obojgarzucała. Starosta rzuciwszy oczyma na kobietę, wzdrygnął sięcały, jak gdyby go jaka trwoga przejęła; ale tymczasem upamiętał się«nowu, i zaczął dawać baczenie na to, co się wewnątrz działo.