Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 3 9 9wdzięcznie dając i przyjmując. Żwawa rozmowa i zaprzątnienie myślimiłemi jej przedmiotami wprowadziło nieznacznie młodzieńców nadrożynę polem idącą, która zwolna od rzeki w bok sprowadzała; kiedyzaś zatrzymawszy się spojrzeli wokoło siebie, nie zobaczyli się już nazielonem wybrzeżu Wisły, ale na suchej piaszczystej równinie, któratylko tu i ówdzie suchym wrzosem i nagiemi ostami była pokryta,a ciągnęła się aż do lasu sosnowego.— A gdzieżeśmy to zaszli, dostojny mości starosto? — zawołałBielawski uśmiechając się. — Wszelako nie zdaje mi się, ażeby miłość,lubo ślepa, jakeśmy tylko co tego doświadczyli, była tak bardzo złąprzewodniczką; bo jeżeli się nie mylę, znajdujemy się teraz w osławionymlesie Lecha trzeciego, gdzie ten, jak powiadają, zabił brata:a te oto smutne sosny przed nami stoją na cmentarzu żydowskim.— Zaprawdę — odpowiedział Hipolit — niemiłeć to jest miejsce,a szumiące krzewy i cierniste osty nie nader są przydatne dowplecenia w świeże wieńce, które imaginacya nasza dopiśro co wiła.Wróćmy się do miasta.— Zaprawdę powrócimy doń, byleśmy je tylko znaleźli; ale ścieżka,która nas tu zaprowadziła, zginęła w piasku, a teraz tak ciemno,że nie można rozróżnić wsi od stolicy, bo księżyc chmury zakryły.Stojąc tak i usiłując z położenia gwiazd oraz kilku innych znaków,jakie na nagiej równinie dostrzedz mogli, rozpoznać kierunek, w którymmieli się udać, usłyszeli coś jakby ciężkie osłabionego człowiekakroki na piasku, kaszlanie i sapanie, jak gdyby zbliżający się niósłjakiś znaczny ciężar. I wkrótce przy słabym blasku gwiazd ujrzelidużą, silną postać człowieka, który niosąc po pod ręką skrzyneczkę nakępy wrzosu, okrywające pole, potykał się, to ślizgał na ustępującympod nogami piasku, i mruczał do siebie wyrazy niezadowolenia.Hipolit Boratyński zamyślał już zapytać późnego wędrowca, któryzdawał się iść z miasta, o drogę doń, gdy wtem towarzysz dotknąłz lekka jego ręki, położył palec na ustach, i ciągnął go z sobą po cichupo za krzak jodłowy, który samotny stał na pustej równinie.Starosta, lubo nieco zdziwiony, udał się za Bielawskim, postrzegłszypewne zmarszczenie na jego twarzy ; i tak przepuścili zbliżającegosię przed sobą, nie będąc przezeń widziani. A kiedy ten, ciągle sapiąci mrucząc oddalił się znacznie od nich, rzekł towarzysz stłumionymgłosem :— Znam ja tego, co to się tam wlecze, mój panie, i wolałbym raczejdjabła spotkać, aniżeli jeg o ; chętniejbym zapytał błędne światłoo drogę, aniżeli tego chytrego i niegodziwego łotra.— Ja nie wiem — odpowiedział Hipolit pomyślawszy nieco —•ale i mnie także zdaje się, że nieraz spotkałem tę niekształtną postać,a to w nie bardzo miłych okazyach.