Pokaż treść!

83 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.R o z d z i a ł I V .Hipolit Boratyński na pół rozebrany, nie spał jeszcze w górnympokoju gospody i siedząc przy dopalającej się świócy woskowej, trzymałw ręku kawałek zapisanego papieru, na który kiedy niekiedy toz uwagą poglądał, to znowu myślał oparłszy głowę na ręce; jak gdybybył zajęty rozwiązaniem jakiój zagadki. Potóm powstawszy z miejsca,jął przechadzać się wielkiemi krokami, lecz wkrótce znowu coś goprzybliżyło do świecy i znowu patrzał na wyroczny papier. A wtemzewnątrz pokoju dało się słyszeć stąpanie: słudzy domowi otworzyliskwapliwie ciężkie, zamkiem obwarowane podwoje, i wpośród sługrozstępujących się wszedł do pokoju starosta Samborski. Obadwajbracia nie widzieli się oddawna: czas i rozliczne przygody wojennei podróżne spędziły kwiat młodości z oblicza starszego przyrodniegobrata, a natomiast rozlały na niem łagodniejszą powagę dojrzałegowieku męzkiego. Z pięknego znów wyrostka, zrobił się hoży, dorodnymłodzieniec. Obadwaj stali w wątpliwości naprzeciw siebie.Tu Piotr Boratyński zaczął tonem niepewności:— Czy-to waćpan? czy-to ty bracie?Hipolit zaledwo co głos usłyszał, wnet w duszy jego zabłysnęłosłońce pierwszej młodości, i wyciągając ku niemu ręce, zawołał z ra ­dością:— Tak jest! to ja, Hipolit, a ty jesteś brat mój Piotr !Natenczas starszy przytulił go do serca, długo trzymał, długo sięweń wpatrywał i m ówił:— Jakeś mi zmężniał, jaki dorodny z ciebie zrobił się młodzieniec,odkądeśmy się rozstali; w twojej twarzy poznaję podobieństwodo nieboszczyka ojca i wyraz familii, której zacną latorośl w tobie pozdrawiam!— Na tobie-to! na tobie! mój czcigodny bracie! — odpowiedziałHipolit — polega dostojeństwo i zaszczyt rodu naszego. Tylkoż m łodzieniec,który dopiero zamyśla to czynić, coś ty już oddawna uczynił,prosi cię o pobłażliwość, uważając w tobie zacnego opiekuna, którymgo niebo udarowało przy wejściu w świat nieznany i obcy. Takjest! widzę w tobie opiekuna, poważanego przez najpierwszych w narodzie,szanowanego przez niższych; widzę brata i mądrego przyjacieciela,widzę marszałka przyszłego sejmu, pierwszego pomiędzy zasiadającemiw rycerstwie, które ma radzić o dobru swoich współobywateli.O jakież to piękne i jak zaszczytne dostojeństwo. Zdaniem mojemwyższe jest ono zaiste nad wszelkie dary fortuny i nad łaskędworów!— Takie jest powszechne mniemanie! — odpowiedział starosta