Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 8 9 5Po południu na drugi dzień przybył Zygmunt August, i ukazawszysię na chwilę owdowiałej królowej, udał się zaraz do tak miłejsobie krewnej, aby ją pocieszył, i podzielając z nią radość, swoję takżepodwyższył; a kiedy z wielką żywością uprzejmie przysłuchującej sięHelenie otwierał daleki widok szczęścia i pokoju, wTtymże samym czasiekasztelan Bełzki, przybywający z Rusi, wszedł w tymże samym zamiarzedo pokoju brata.* **— A więc nareszcie przyszło do tego, mój Hipolicie — mówiłszanowmy Piotr — że teraz mogę cokolwiek zastanowić się, spocząći obejrzeć się na tę drogę, którą przebiegłem! Początek zaiste był n a­der trudny; ale końcowi Bóg pobłogosławił. Jeszcze i teraz moi panowiea bracia w krainach Halicza i Bracławia, okazali się niecouparci, i potrzeba było niejednej starej beczki z piwnicy ojców' naszych,Hipolicie, nim przecież pozwolili kierować zgromadzeniemw Piotrkowie wTedług naszej woli; ale teraz wszystko już przezwyciężone;sprawiedliwość wygrała, a wąż niezgody leży u nóg jejbezsilny.— Zaiste możesz się poszczycić, kochany bracie, tem co uczyniłeś— odpowiedział mu na to pan Samborski — a nadal znajdziesz nagrodę.we własnóm przeświadczeniu i w powrszechnem uznaniu twoichzasług; gdy tymczasem ja, zdała tylko idąc za tobą, na twojej chwalebnejdrodze, winienem nagrodę swą nie zasłudze, ale samemu szczęściu; tę zaś nagrodę dał mi król nie dla mnie, ale dlatego, że jestemtwoim bratem, a narzeczonym panny Podolskiej.— E h ! nie pogardzaj szczęściem — przerwał mu kasztelan wesoło; — bo gdzie jego nie ma, to zasługa mało co może dokazać. I jatakże — mówił dalej poważnie — wiele wdzięczności winienem niebu,i gdyby to swego błogosławieństwa odmówiło, mogłoby przyjśćdo tego, że Piotr Boratyński, którego Zygmunt August swoim przyjacielem,a współ-obywTatele uczciwym szlachcicem mienią, zostałby nazywanyprzez jednego buntownikiem, albo przez drugich wiarołomcąwzględem wielkiego związku rzeczypospolitej, a zamiast dobrego imieniai radości zaniósłby do domu hańbę i zgryzoty. Bo przyznam cisię, mój bracie, że był to nader niebezpieczny obowiązek, który japrzyjąłem na siebie wbrew głosowi własnego serca i wbrew podstępomprzemożnych nieprzyjaciół. Ale ojczyzna nie mnie powinnadziękować; bo nigdyby było do tego nie przyszło bez współdziałaniahetmana wielkiego, które mógłbym nazwać zuchwałem, gdyby to nieon był, co się na nie poważył. Ale takiemu człowiekowi, człowiekowiprawemu, jakim jest Jan z Tarnowa, człowiekowi i w wewnętrznej