Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI. 3 9 3— Kiedy najjaśniejszy pan Zygmunt II August, król Polski,a wielki książę Litewski, zaszczycił mnie, Hipolita Boratyńskiego, starostęSamborskiego, jednego z dowódców swojej gwardyi przybocznejtem zaufaniem, abym był zwiastunem najradośniejszej wieści, wtenczastak mówił do m nie: „Pośpieszaj do naszego miasta Krakowai donieś biskupowi jego, że podobało się Bogu naszą małżonkę Barba»rę, dotąd wielką księżnę Litewską, posadzić przy boku naszym na tronienaszego królestwa, oraz ażeby on natychmiast u ołtarza Dawcywszystkiego dobra należne dziękczynienie za to dobrodziejstwo złożył,jako też uczynił potrzebne przygotowanie do koronacyi naszej królowej,która według dawnego obyczaju odbędzie się w naszym katedralnymkościele. Potem niechaj natychmiast dobrym obywatelom naszejstolicy, a po nich naszym wszystkim poddanym, zwyczajnym sposobemniech będzie ogłoszono, że łaska Boska zesłała im królowę, któraprzy pomocy Najwyższego stanie się ich matką, podobnie jak my usiłujemybyć dla nich przychylnym ojcem. A kiedy tego dopełnisz, toudaj się w przyzwoitej pokorze do wdowy naszego wiekopomnego panai ojca króla Zygmunta, i odnieś jej królewskiój mości nasze królewskiepozdrowienie, wraz z oświadczeniem, że wola i stwierdzenie zgromadzonychstanów państwa przyznała pani Barbarze, która już od dawnanaszą najjaśniejszą i najmilszą była małżonką, dostojeństwo i prawakrólowej tego państwa, i załącz prośbę, ażeby tęż naszę najjaśniejsząmałżonkę uznała i przyjęła, jak to jej przynależy, za synową i panującąkrólowę. Owóż stosownie do tego taż jej królewska mośćprzybędzie jutro na zamek Janowiecki, którego klucze jej nadal są powierzone,w towarzystwie jaśnie wielmożnego pana hetmana wielkiego,któremu dano tak zaszczytne polecenie; bo słuszna jest, ażeby ten,co rzeczypospolitej znowu podarował szczęście, i królowi także jegoszczęście powrócił."Zakończył Hipolit, a Bona Sforcya jeszcze przez pewien czas kazałaczekać na odpowiedź; i przytomni, również zadziwieni sposobemwedług którego poselstwo Zygmunta Augusta do matki było dokonane,wcale nie życzyli sobie przerywać milczenia. Tylko Piotr Kmita,stojący na stronie, ponuro i z cicha powtórzył nazwisko hetmana wielkiegoprzyciętemi ustami, razem z przekleństwem. Tymczasem ciąglejeszcze grzmiały pioruny z dział, jeszcze rozbijały się dzwony, zdałai z blizka rozlegały się okrzyki pospólstwa: „niech żyje król! niechżyje królowa!“ obijając się o okna galeryi. Wtedy ocuciła się królowaz chwilowego osłupienia, a obecni, w pośród głośnego zgiełku dochodzącegoz zewnątrz, usłyszeli z pomięszaniem następne wyrazy :— A więc składamy dzięki Najwyższemu Bządzcy losów, którywysłuchał próśb naszych i naszemu królewskiemu domowi długo pożądanypokój podarował. Odtąd nie masz już żadnej wokoło nas