Pokaż treść!

HIPOLIT BOKATYŃSKI. 3 9 1stanęła u okna i poglądała na miasto, a przy niej stał marszałekwielki.I ujrzeli młodego starostę Samborskiego, Hipolita Boratyńskiego,a z nim Bartłomieja Sabina, arehidyakona Krakowskiego, idącychspiesznym krokiem do katedry, której drzwi przed nimi otw arto; zanimi zaś szło wielu dworzan królewskich i sług kościelnych, niosącrozmaite kobierce i zasłony, ostatnie z niebieskiego aksamitu, z haftowanemisrebrem orłami. Po za tym orszakiem tłoczyło się mnóstwoludu przez otwarte bramy dziedzińca, śpiesząc i potrącając się, wszelakobez hałasu, jak to zwykło bywać w czasie oczekiwania nowych,a ważnych rzeczy.Lecz wkrótce potem rozstąpił się tłum, czyniąc wolne przejście biskupowiKrakowskiemu, który postępował za kapłanem niosącym krzyżw orszaku kapituły. U furty kościelnćj zatrzymał się Samuel Maciejowski,a starosta Samborski przybliżył się do niego, oddając mu zwitekpargaminowy, wielką pieczęcią państwa obwarowany. Biskupprzyjął go z rąk starosty, i po odczytaniu podniósł oczy i ręce, jakbyna znak dziękczynienia, ku niebu, potem pokornie złożył ręce na piersii zniknął z orszakiem w furcie, która po za idącymi za nim i niosącymisprzęty zamknęła się.Tak może z kwandrans panowała głęboka cisza, potem podniosłosię powoli szeptanie z wewnętrznego dziedzińca ku galeryi, na którśjnie można było zasłyszeć żadnego wyrazu, chyba tylko lekkie oddychanie; aż oto roztwarły się znowu podwoje kościelne na rozcież,i lud zaczął cisnąć się do przybytku Bożego, a z najwyższego okna nawieży rozwinęła się biała chorągiew. Petem nagle zatrzęsły się murygłuebój sali grzmotem kartauny, i znowu zagrzmiało działo, i jeszczeraz, i znowu jeszcze. Za pierwszym przerażającym łoskotem krzyknęłyprzelękłe damy, i królowa także pomimo wolaie wzdrygnęła się; alenie sam tylko rozgłośny huk tak ją przeraził.Po przestrachu niewiast nastąpiło znowu głuche milczenie, jakgdyby chciano rachować straszliwe echa, które okrzyki radości wokołowałów powtarzały, a do których teraz przyłączył się odgłos dzwonówkościoła katedralnego i siedmdziesięciu kościołów stolicy, oraz rozlegającesię okrzyki ludu.Wyjaśnienie tej demonstraćyi szybko nastąpiło i mocno wpłynęłona prześwietne zgromadzenie; potrzeba było chwili namysłu, aby rozważyć,co czynić przystało. Pomięszanie i kłopot malowały się naobliczu wszystkich; ale biskup Kujawski cofnął się od okna na środekgaleryi, stanął naprzeciw posągu Władysława Jagiełły, i głośno z pałającemiradością oczami zaw ołał:— Te Deum laudamus! Podnieście wasz głos piorunowy, wyśpiżowe paszcze, które zwykle tylko śmierć i zniszczenie zapowiadacie,