Pokaż treść!

H IPOLIT BORATYŃSKI. 389ścią. Odwróciła się prędko od księżniczki Mazowieckiej, którejuśmiech bez żadnego wyrazu, a przecież tyle znaczenia mający, stałsię dla niej nieznośnym w tej chwili, i spojrzała z oziębłą wyniosłościąna obecnych, jak gdyby chciała powagą królewskiego dostojeństwastłumić uczucie lekceważenia, przed którem, jak wiedziała, rzadkouchronić się może oszukany; wszelako to, co zobaczyła, niewiele jejmogło przynieść pociechy.Wszyscy obecni rzucali po sobie znaczące spojrzenia w milczeniu;większość, owszem, nawet usunęła się o krok od pani, i schyliła głowę,jakby lękała się spotkać jej oczu; tylko Piotr Kmita przybliżył siędo niej i chciał po cichu uczynić jakieś zapytanie, a które ona przecież,zbywając go, zostawiła bez odpowiedzi.Uradowany, że uczynił na królowej wrażenie, jakie był sobie zamierzył;na królowej, której postępowanie już dawno zamieniło w nimsłabą wdzięczność za interesowane dobrodziejstwo w odrazę i nienawiść,i ciesząc się, że na pokojach zamkowych był niejako zwiastunemlepszój, jak sobie pochlebiał, przyszłości, biskup Kujawski przybliżyłsię do panny Heleny, której rozmowę z powiernicą Bony Medyolańskiej,z niemałą dla niej pociechą, żywsza rozmowa drugich osóbprzerwała.— Dostojna pani! — mówił do niej Andrzej Zebrzydowski takgłośno, ażeby mógł być usłyszany przez wojewodzinę, która od niejakiegoczasu ze szczególniejszą troskliwością córki swej strzegła. —Czy słyszeliście, co ja miałem szczęście jej królewskiej mości i szanownemuzgromadzeniu oznajmić, i co zapewne was może osobliwiejucieszyć; was powiadam, jako skromną i dobrze myślącą dziewicę, którażadnego nie znajduje upodobania w kłótni a swarach?— I cóż to może obchodzić pannę Helenę — zabrała głos starościnana jej miejscu — ażali hetman wielki jest chory, albo zdrowy?Panowie podobnego wieku wcale nie zwykli ściągać na siebie oczumłodej damy, a zatem niech sobie tam król ściska hetmana wielkiego;lecz gdyby to na jego miejscu jaką piękną Sieradzankę spotkało, tosłusznie moglibyście mniemać, dostojny mości biskupie, żeby to mojśjpięknej przyjaciółce nie było wcale obojętnem.Wtenczas przerwała jej Helena i rzekła:•— Jeżeli tak mówicie, mościa starościno, niby to według mojejmyśli, to musicie zapewne uważać mnie za nazbyt wysoko patrzącą,iżbym pozwalała sobie czynić uwagi nad tćm, co podoba się działaćmojemu panu; przyjaźń zaś, jaką mnie zaszczyca, wcale mi takiegoprawa nie udziela!— Wybornie! — zawołała pani Palczewska z udaną żywością! —Zaiste nie przystoi pannic nigdy wyznać wprost swojego uczucia, chociażbyo tem dawno i cały świat wiedział; otóż to taka nasza polityka