Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 8 5— Zobaczymy się jeszcze drugim razem!To rzekłszy, zbliżył się do podróżnego i mówił doń skromnie:— Daruj dostojny panie! że się ośmielam cię pozdrowić; mam bowieminteres do waszej m iłości!— Czego tam chcesz, młody szaławiło? — mówił starosta surowymtonem: — rozumiesz-li, że ja tu przybyłem uspakajać twojeburdy? Ale jeżeli się nie mylę, to podobno jesteś Walenty, syn naszegopoczciwego Bielawskiego? Ej! chłopcze! chłopcze! co na topowie twój ojciec i twój pan, jaśnie wielmożny kasztelan, że się tylkorąbiesz po karczmach?— Mój ojciec — odpowiedział zarumieniony młodzieniec — niedał sobie także za młodu deptać bezkarnie po nogach; a pan mój podobnieżnie radby sobie życzył, ażeby obelga splamiła barwę jego nadwornegożołnierza. I on to nawet przysłał mnie z tym listem,ażebym go oddał we własne ręce jaśnie wielmożnemu panu. A nadtobrat waszej miłości, pan Hipolit, jest tu na górze w tym domu, i jadącdo Krakowa, umyślnie się zatrzymał, aby się z miłościwym panemzobaczyć.— Daj sam tu list, Walusiu! — powiedział Piotr Boratyński,i zbliżywszy się do jednej z żelaznych lamp, przeczytał go bacznie ;potem wstrząsnął głową, lekki wyraz niezadowolenia mignął najego pięknem męzkiem obliczu, i mówił jakby sam do siebie: —Oby to tylko tak być mogło, jak mniemasz, szanowny, szlachetny bohaterze!Chętnie ręczyłbym sam za siebie! ale ścieżka powinnościprzykra jest i niebezpieczna!Potem nagle obrócił się do żołnierza i zapytał:— To powiadasz, że mój brat tu się znajduje?A kiedy Walenty potwierdził to zapytanie, zamyślił się nieco,i potem znowu na pół głośno powiedział:— Ha! to dobrze! Pokaż mi pokój Hipolita, ale niechaj nikt zemną nie idzie, bo ja chcę być z bratem moim sam na sam.To mówiąc opuścił izbę gościnną z przyświecającemi sobie Tatarami.a Kasper Gierzanek jął wychwalać starostę Samborskiego. Dlażołnierza był 011 nader uprzejmy i zbyt nadskakujący; a kiedy ten z pocieszeniemi pieszczotą zbliżył się do płaczącej jeszcze dziewczyny, gospodarzzaczął krzątać się po drugiej stronie komnaty, i tyiko kiedyniekiedy poglądał z zadowoleniem na poszeptującą parę.