Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 8 8 5sieniem ramion przecząc, albo ciesząc odpowiadali. Jan Tarnowskijuż od dawna znajdował się potajemnie na zamku Piotrkowskim, usiłującustalić koronę na głowie tego, któremu rozumiano, że przyszedłją wydrzeć, i zajęty był przywróceniem pokoju w domu królewskimi w państwie, a zniweczeniem planów złośliwości i dumy.Tak więc położenie rzeczy w stolicy podobne było do mglistego poranku,kiedy człowiek wstając z łóżka niepewny jest, ażali mgły zakrywająceniebo ponury i dżdżysty dzień zapowiadają, czyli też opadającokryją niwy srebrzystemi kroplami, w których odbija się wesoły promieńsłońca; i jak pospolicie jeden tej odmiany powietrza, a drugi innćjżąda, tak tóż i tu podzielone były życzenia. Owdowiała królowa niebez wysilenia, wszelako z przyzwoitą powagą, umiała zachować powierzchownieprzystojne obejście się z ponurą i podejrzliwą wojewodzinąPodolską; często zapraszała na pokoje panią Annę, dla skróceniaczasu, który na samotnym zamku nieco przydługim się wydawał, a przytej okoliczności niezaniedbywano nigdy prosić zarazem i panny Helenyi przyjmowano ją tak jak dawniej, z odznaczeniem i uprzejmością.Helena posłuszna była rozkazowi królowej, albo raczej woli swojejmatki, wszelako nigdy nie mogła powziąć serca ku Medyolance, i nigdypodczas pieszczot, jakiemi ta ją zaszczycała, nie mogła stłumićw sobie wstrętu i lękliwości. Niejedna okoliczność przeświadczyłają, że pojednanie się obu księżniczek, jeżeli nie jest pozornem, tozapewne nie jest skutkiem łagodniejszych chęci: z obawą tedya z przykrością poglądała na działanie, którego nieczystego źródłalubo nie znała, jednak domyślać się mogła. Umysł jej-cały byłw Piotrkowie: wiedziała ona, że tam razem z losem Barbary miał sięi jój los rozstrzygnąć, i częstokroć zanosiła do nieba ciche życzenia zakrólem przyjacielem.% $*Pewnego dnia, a było to w połowie miesiąca maja, zeszli się u królowejmatki, oprócz dam dworskich, niektórzy dygnitarze, co niechcąc znajdować się na zgromadzeniu stanów, albo też uniknąć z niemizetknięcia, udali się byli do swoich dóbr. Pogodna pora i ciepłepowietrze wywołały gości z wewnętrznych pokoi na wielką galeryędolnego piętra, gdzie na jednej ze ścian, pomiędzy posągami królówi książąt Jagiellońskiego panującego szczepu, przed niedawnym czasemwiele malowideł włoskiego pędzla w ozdobnym szeregu zawieszono.Z przeciwnej zaś strony wysokie i obszerne okna, przerywanetylko wązkiemi filarami, rozległy widok na pola i część rzeki dawały;otwarte szyby przepuszczały balsamiczne wiosenne powietrze, obciążonewyziewami kwiatowego ogrodu, który aż do stóp góry zamkowejB ro n ik o w sk i: H ipolit B oratyński. 2 5