Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 381dla stronnictwa Medyolanki pozyskały, postanowili podobnie jak ichprzewodniczka, w cichości oczekiwać przyszłego rozstrzygnienia, o któregoprędkiem nadejściu zaręczała im ich znajomość charakteru BonySforcyi. Niektórzy z nich, pod rozmaitemi wymówkami, na wezwaniekrólewskie dali odmowną odpowiedź i nie chcieli ukazać sięw Piotrkowie; innym znowuż nastręczono do tego sposobność, i wkrótcerozstrzygnęło się, że Litwini i protestanci koronni większość nazgromadzeniu stanów tworzyć będą.Podobnie, jak w późniejszych czasach Katarzyna de Medicis, takteraz wdowca króla Zygmunta pierwszego, uznała za rzecz zbawienniejszązbliżyć się do ostatnich, ażeby ich sobie obłudnie zjednać.Tym bowiem i sprawa religii nakazywała sprzyjać wyniesieniu natron Barbary, oraz wzrastającej powadze domu Badziwiłłów; oniwreszcie i tak już rodowi Jagiellońskiemu, który nigdy nie prześladowało mniemania religijne, ciągle byli przychylni, a przewagą swąw Piotrkowie i ukazaniem się królewskiego szwagra, Mikołaja Badziwiłła,znacznego tam wpływu na powzięte postanowienia nabyćmusieli.I wnet na pokojach Medyolanki widziano najznakomitszego pomiędzyakatolikami koronnymi, Jana Firleja, tak często, jak dawniej bywało,i w7ęzły stosunków dawniejszych znowu zdawały się być zawiązane.O ich rodzaju zapewneby przedtem niejedno dwuznaczne wydanozdanie, lecz to w teraźniejszych okolicznościach wcale nie mogłobyza słuszne uchodzić co do zbliżenia, które nie już skłonność oddawnawystygnięta, ale raczej zobopólne podstępy i osobista duma obojgauskuteczniły : oboje oni gotowi byli, za pierwszym powodem, tylko copodane sobie ręce nieprzyjaźnie rozłączyć.Księżniczka Mazowiecka, poważna jak zawsze i pod zimną, niekształtnielodowatą powierzchownością ukrywając we wnętrzu gorejącywulkan, poglądała na działania wokoło siebie, podobna do Nemezys,czekając na chwilę, kiedy wszystko już spełnionem zostanie, a to codługo było ukryte, ukaże się na jaw. Ale nie rozważyła ona tej właściwościrodu śmiertelnych, iż pierś ludzka nie może ukrywrać bezkarnieokropności, która nagle wybuchając, częstokroć rozszarpuje najpierwejznikome naczynie, co ją w sobie zamyka. Los ponuro z wysokościpoglądał na córę padołu, która zuchwale mu dorównywaćchciała, i zwolna kierował ukrytą jeszcze strzałę do serca, które zapomniałoo tem, że może być ranione.* **Od dnia urodzin królewskich i od pojedynku, który nazajutrzpo tem miał miejsce pomiędzy księciem Lignickim a narzeczonym