Pokaż treść!

3 8 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.wiązku i powszechnego dobra osobistej dumie. Tylko to groźne położenie,jakie przybrał, mogło osłabić Bonę Sforcyą i zgubną działalnośćjej stronnictwa, przez obawę, ażeby w domowem zamięszaniui niezgodzie nie stracić korony w jagiellońskim rodzie, którą więcejaniżeli połowa narodu była skłonną włożyć na głowę poważanegoczłowieka, pozornie dobijającego się o nią.Było to zbyt niebezpieczne stanowisko, jakie obrał sobie hetmanwielki, a postępowanie jego ulegało rozmaitym wnioskom: to też niebrakło różnych zdań, a wystawiający dzieje owoczesne, lubo nie zapominająo jego wysokich przymiotach i zasługach, jakie położył w ojczyźnie,nie wszyscy atoli uwalniają go od żądzy, która w arystokratycznymelekcyjnem państwie nieraz niejednego możnego zachwiała,a nawet dostateczną była do ściągnienia nań szczególniejszego wyrzutu.Tak tedy złe chęci Medyolanki były skrępowane. Nie śmiała onapostąpić dalej, ażeby nie przyśpieszyć chwili, na którą w rozumieniujej kasztelan Krakowski z niecierpliwością oczekiwał; ażeby nie przyśpieszyćtej, którą nieoględna gorliwość jej stronników już na sejmiePiotrkowskim przeszłego roku mało co nie sprowadziła, a którą JanTarnowski mógł za przyjazną uważać do uchwycenia z przyzwoitościątego, co mu ofiarowano.A wiec Bona Sforcya zatrzymała niebezpieczny pożar niezgody,który zaślepiona zemstą i gniewem, widząc się zawiedzioną w nadziei,gotowa była rzucić na zamek królewski, z obawy aby płomienie zajmującsię naokoło, nie zapaliły także i narodu, i ażeby przez to nienawistnyczłowiek nie wyniósł sobie z tego pożaru korony. Przekonałasię przytem nakoniec, że jej syn, w którym ona rozumiała, iż wyhodujeniedołężne narzędzie swojej dumy, chciał być panem we własnymdomu i we własnych krajach, i znosiła z przytomnością znającejświat i biegłej w polityce kobiety to, co jej nieuchronnem zdawało się,bez upokarzającej skargi i nadaremnych wyrzutów, aż nie nadejdziechwila działania.Nareszcie, po długim oporze, król postanowił zwołać powtórniesejm do miasta Piotrkowa. Wszelako nie nalegające wzywania senatorów,ani też groźby prymasa Dzierzgowskiego znagliły go do zwołaniazgromadzenia, które, jak go nauczyło doświadczenie z przeszłychczasów, za każdym razem ścieśniało granice władzy królewskiej. Podługiej dopiero naradzie, jaką pod zachowaną dobrze pieczęcią najściślejszejtajemnicy miał z Janem Tarnowskim, i w której przekonał się,że tylko przez wypełnienie życzeń szlachty mógł dopiąć swoich własnychżyczeń, przyzwolił na powszechne żądanie.Panowie, których po części długie wezwyczajenie się do uległościkrólowej matce, a po części niechęć i nienawiść przeciw kasztelanowi,