Pokaż treść!

3 7 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— No! i powiedz-że tedy, co za jedna jesteś, co na wzgardęwszelkiego niewieściego obyczaju wpośród nocy i po samotnych miejscachze swawolnem żołnierstwem wałęsasz się ? My, królowa, rozkazujemyci mówić, poddanko!Stanisław, drżąc z wściekłości, usiłował podnióść się z trawy, którąkrew jego broczyła; ale pani położyła rękę na jego ramieniu, powstrzymującgo, i rzekła nie bez pogardy.— Zapominacie, najjaśniejsza pani, że to jest zabawa maskowa,i że w czasie takiej zabawy, według zwyczaju waszej ojczyzny, nie maobowiązku odpowiadania temu, kto żąda wiedzieć nazwisko. Zaczemniechaj to dosyć będzie dla was, jeżeli powiem: że weszłam do tychogrodów ufając, iż w pobliżu naszego króla a pana, nawet bezbronnakobieta jest bezpieczną. Ale, że on nie sam tylko tu przebywa, uznałamwięc za rzecz przyzwoitą wziąć za przewodników kilkunastu rzeźkichżołnierzy, i jak widzę taka ostrożność wcale nie była zbyteczną!Większa część osób towarzyszących królowej z zadziwieniem patrzałana tę osobliwszą scenę, i zaczęły żywo poznawać jej nieprzyzwoitość.Lękali się wszyscy, spostrzegłszy tak rzadko ja/wnie okazującysię gniew Bony, czegoś okropniejszego może, i ośmielili się po cichuskłonić ją do upamiętania; ale zatrzymywany płomień wybuchnąłgwałtowniój, i niepomna rozsądnej przestrogi mówiła dalej:— Mniemasz tedy, że opieka królewska rozciąga się i na rozwiązłedziewki? Bozumiesz-li, że jego park jest miejscem na zakazaneschadzki, na dzikie swary i bitwy, i że on przypuści ciebie do swojejłaski z twoim młokosem kochankiem, co już odebrał za swoje od drugichpodobnych sobie rozpustników, którzy chcieli mu wydrzeć łatwązdobycz? Precz ztąd! żeby już twoja obecność dłużej, ba, żeby nigdytych miejsc nie znieważała!Litwini prędko i z groźnym giestem stanęli przy boku dotkliwieznieważonej, ale ona dała skinienie rozkazujące, aby się cofnęli, podniosłagłowę i tak m ów iła:— Zaprawdę spodziewam się, że król będzie mnie bronił przeciwmorderczym gwałtom, gdyby nawet ich sprawca był jak najwyższegodostojeństwa; że będzie mnie bronił od urągowiska, które równie jego,jako i was i mnie poniżają!— P recz! — wołała Medyolanka, straciwszy zupełnie nad sobąwładzę, zapienionemi ustami i ze wzrokiem, w którym obudzone piekłowe wnętrznościach jej gorzało. — Precz w tej chwili! aby cię niespotkała kara, jaka zwykła spotykać w podłem urodzeniu tych, którzycisną się na miejsce, co im nie przynależy!A wtedy i w Barbary piersiach obudził się gniew. W dumnej postawiewystąpiła przeciw rozgniewanój i w następny sposób do niejprzemówiła: