Pokaż treść!

3 7 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.na jednem miejscu, według wszelkiego podobieństwa, skutek raczejzmowy aniżeli przypadku, napełniło damy przestrachem. Pani rzuciłasię spiesznie do ucieczki, a Łucya, wydawszy stłumiony okrzyk,omdlała.Wówczas zatrzymała się pani, i kiedy razem ze sługą usiłowałybezprzytomną podnieść z ziemi, nieznajomi, widocznie w gwałtownymzamiarze, ale ciągle jeszcze nic nie mówiąc, zaczęli otaczać je; a wtedyz pomiędzy krzewiny, z podniesioną do góry szablą, wyskoczył wysmukłymłodzieniec i pośpieszył na obronę przelękłych.— Precz, precz! — szepnął do niego Wacław — nie mięszajciesię do rzeczy, któro się was nie tyczą, młodzieńcze, i nie przeszkadzajciezacnym chłopcom, co w dzień uroczystości królewskiej chcąsobie pohulać z pięknemi dziewczętami!Odpowiedź młodzieńca, lubo niegłośna, była przecież dobitną; bopisarz od tęgiego razu pod oczy, potoczył się na stronę, i tym sposobemodniósł spodziewaną nagrodę, a w miejsce odurzającego winnegonapoju, którego tak łaknął, otrzymał tylko odurzające cięcie,które go powaliło o ziemię. Cała tłuszcza widocznie tem rozdrażniona,lubo ciągle jeszcze w milczeniu pozostająca, tłoczyła sięcoraz bardziej wr około zbladłej pani, trzymającej omdlałą przyjaciółkęna ręku; a tymczasem napraw o i na lewo polaty wała szablapazia, i niejeden podzielił los towarzysza. Ale wnet tu i owdziezabłysnęły sztylety, jedyny oręż,, jaki ci ludzie zdawali się nosić,a bohaterskie poświęcenie się młodzieniec byłby niewątpliwie zapieczętowałśmiercią, bez odwrócenia nieuniknionego na pozór losu, jakizagrażał jego protegowanym, gdyby Teofila, córka Kaspra Gierzanka,nie była zdobjrła się na to, co najwłaściwszym zdawało się w tejchwili. Szczęściem, że coraz bardziej ściskające się koło nie zamknęłojej wyścia: korzystając zatem z wolności, jęła biedź ku mostowi, głośnoi przeraźliwie wzywając pomocy. Jakoż wkrótce, w niewielkiejodległości odpowiedziało wiele głosów i posłyszano kroki śpieszącychludzi. Tymczasem paź Stanisław' Lacki z podwyższonem, lata i siłyprzechodzącern natężeniem, ciągle jeszcze bronił niewiasty przeciwnieprzyjaciołom, i zaczął krzyczeć, nadając swemu donośnemu, dziecięcemugłosowi jaką tylko mógł siłę :— Dc m nie! do mnie, dzielni mężowie! Do mnie na ratunekpani, przeciw łotrom i najemnym mordercom !I udało mu się, chociaż mu już z wielu ran krew płynęła, zachowaćkobiety nietknięte, gdy oto oddział Litwinów, opatrzonych w pistoletyi szable, nadbiegł z głośnym okrzykiem.Wkrótce tedy wprawieni do boju i dobrze uzbrojeni żołnierze odparlispłoszonych najemników. Wacław już dawno szukał bezpieczeństwaw ucieczce; jego towarzysze także zaczęli ruszać w jego śla­