Pokaż treść!

372 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.I w rzeczy samej ukazały się trzy niewieście postacie, na którychodzieży, pomimo słabego światła, można było rozpoznać powyżejwzmiankowane barwy. Przybliżały się one powTolnym krokiemi z niejaką ostrożnością, ale stanąwszy nieopodal od ukrytego szpiega,zatrzymały się, a najsłuszniejsza z nich zaczęła:— I któraż z tych dróg może zaprowadzić nas pod zamek? Jatylko raz byłam w Łobzowie i nie mogę dobrze utrafić miejsca. Zdajesię, że wszystko posunęło się do światła, rozumiem zatem, ażebyśmyjeszcze naprzód postępowali, ażali nie napotkamy jakiej straży, albokogokolwiek bądź, coby uwiadomił pana Lubelskiego.— Dajmy temu pokój, najłaskawsza pani — poszepnęła druga:—tam tak ciemno w tych krzakach! I któż może wiedzieć, ażali nie ukrywasię gdzie jaki ze swawolnej gawiedzi, która zazwyczaj ciśnie się natakie biesiady? a spotkanie z takim może na śmierć przerazić. Zostańmyprzynajmniej dopóty na tem samotnem miejscu, aż nadejdzie waszorszak w wieśniaczej odzieży; jeżeli to tylko podobać się wam będzie,0 co proszę z przyzwoitem uszanowaniem.—• Ty jesteś bardzo dobrem dzieckiem. Łucyo Ostrorożanko! —zabrała głos pierwsza z uśmiechem — ale nie poznajesz jeszcze, jakato zdejmuje niecierpliwość oglądania miłej osoby. H a ! może też już1 znasz to? Wszelako zdaje się, że masz słuszność: zaczynam się lękać,ażeby mój mąż po tak długiem opóźnieniu nie powątpiewał o mojemprzybyciu! Że też ja zapomniałam także donieść mu, ź którejstrony przybędę ! Zdaje się, że wieczerza już się zaczęła, wieśniacyzbliżyli się zapewne ku temu niezwykłemu widowisku, a przytem niesłyszę ani kroku z pobliża jakiej warty, zaczem zatrzymam się tu, ażmoi ludzie mnie znajdą, albo też jaki posłaniec przybędzie z zamku!— Na tego najjaśniejsza pani oczekiwać nie będzie — mówiłatrzecia ochoczo. — Ja się nie boję i pobiegnę prędko, abym znalazłakogo, któremubym doniosła o waszej obecności, a to z tych, którymwolno jest wiedzieć.— Może młodego Bielawskiego? — zapytała pani z poufałymżartem. — Zaprawdę, musi on oczekiwać na ciebie, tak jak ktoś drugioczekuje na mnie, ale jego nie zatrzymuje tak jak jego pana przymusobyczaju i potrzeba obecności; no, idź już, idź! a kiedy go znajdziesz,to powiedz, żeby pośpieszał!— O ! bardzo dobrze! Bylebym go tylko znalazła! — odpowiedziałodziewczę. — Skoro się dowie, to będzie leciał jak strzała, i prędzejjeszcze, aniżeli ja teraz.To mówiąc, pobiegła ulicą tuż po przed Siewrakiem, a ten pomruknąłsobie :— Najjaśniejsza pani, przyzwoite uszanowanie, Łucyo Ostrorożanko! Osobliwsze wieśniaczki, co noszą takie nazwiska i tytuły,