Pokaż treść!

3 6 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.piając zaschłe podniebienie zawartością flasz, które na żądanie uprzejmai usłużna B ele w stroju Nimfy górnej, albo też hoży podczaszy, przebranyjak Scapin albo Scaramuzzo, z ochładzających nurtów dobywał.Na wielu z rozlicznych placów, które symetrycznie ciągnące sięścieżki ze wszystkich stron przerzynały, otaczające jawory, lipy i kasztanypołączone były pomiędzy sobą splotami zieleniejącej jedliny,przyozdobionej kwiatami i lampami papierowemi, kołyszącemi sięzlekka. Trawa na murawie była zrównana, a przy miłym dźwiękuniezbyt blizkich dętych instrumentów gromadzili się młodzi goście dowesołego krakowiaka, albo też do ochoczego i pięknego mazura. A takradość i ochota zaludniła obszerny park aż do ostatecznych jego krańców,które z jednej strony gubiły się w ogromnym lesie, jak niosławieść, należącego kiedyś do rozległej puszczy, którą tysiąc sto latpierwej Lech poświęcił był bogom Chrobackim, a z drugiej ciągnęłysię ku wsi Łobzowu, do której most rzucony px-zez rzeczkę prowadził.Łaskawy król w dniu tym mało co przed północą kazał był otworzyćbramę, co zazwyczaj tu zamykała wejście, aby poddani jego niższegostanu mogli także stać się uczestnikami zabaw szlachty; i tylkodalój ku zamkowi w pośrodku były rozstawione warty, dla przeszkodzeniazbytecznemu natłokowi, przebrane za negrów, a zamiast pałaszówi halabard nieszkodliwemi kijmi uzbrojone.Tak tedy bawił się w parku pańskim niejeden zacny wieśniak,i hoża wiejska dziewczyna, i otaczali pilnie i tu podobnież zastawionestoły, których ciężar, lubo mniej wykwintny, aniżeli na stołach dalejznajdujących się, przedstawiał jednak dla mierność lubiącego ludu jadłoi napój prawie boski.Na tem miejscu, co tuż przytykało do wijącej się ścieżki, po którejna początku tego rozdziału szliśmy za trzema postępującymi mężami,przechadzał się Wacław Siewrak tam i napowrót, ze wszelkiemi oznakaminiezadowolenia, nakształt straconej pikiety, której godzina wymianyod dawna już uderzyła. Częste odwiedziny u stołów szynkownych,których i dzisiaj nie zaniedbał, zdawały się nie czynić zwykłegoskutku, a tylko powiększyć zły humor, który teraz w mrukliwymmonologu jął się objawiać.— Piękne mi urządzenia! — mruczał sobie. — Wspaniałe poleeenie!Kiedy drudzy, a nawet i moi żwawi chłopcy hulają sobie, jajuż trzydziesty raz przemierzam długość i szerokość tego m iejsca;a po co? Oto, ażebym w tłumie chłopskich dziewek wypatrywałtrzech, które kaci tam znajdą w tym roju czerwonych, niebieskich,i brunatnych kaftaników, sukni i sukienek. I co też ten stary zasuszonylampart chce z niemi począć? Tak; gdybym to ja był! A przytemja dzisiaj w złym jestem humorze, bo to te kostki źle tak padają,a ja swoich zapomniałem; więc tedy porządnie mnie zgrali, tak, że to