Pokaż treść!

863 ALEKSANDER BRONIKOWSKI..czyi' się ojcem mojej córki, i zdaje się. że wprost chce przystąpić dospełniania powinności ojcowskich, kiedy myśli ją w czepiec" przystroić!To mówiąc, skłoniła się nizko, i uroczyście zajęła miejsce w zgromadzeniu,które właśnie uo odgłos trąb i kotłów przywoływał na salędo tańca z pochodniami. W około bogato przystrojonych ścian uszykowalisię wchodzący na ceremonią, która podówczas przy każdemuroczystem zgromadzeniu książęcych osób powinna była miećmiejsce.Zygmunt August z lekkiem skłonieniem głowy ujął rękę królowejmatki, którą mu jej dostojeństwo za towarzyszkę do tańca przeznaczało,i poprowadził ją na pierwsze miejsce szeregu. Za nim, jakogość, następował książę z Eaciborza, prowadząc księżniczkę Mazowiecką;Helena zajęła trzecie miejsce, a prowadził ją książę na Lignicy;za niemi postępowali dostojnicy państwa z damami, każdy wedle swegodostojeństwa.Po krótkiej przygrywce Zygmunt August skłonił się ku swojejmatce, opuścił jej rękę, a prawą wydobył szablę osadzoną drogiemikamieniami, porwawszy tymczasem lewą ręką pochodnię, którą mupodał marszałek nadworny koronny ; i takąż znowu pochodnię królowejpodał stolnik koronny. Potóm lekkiem uderzeniem nogą o ziemiędawszy takt, postąpił naprzód, nie prowadząc swojej damy w poważnymtańcu. Każdy, gdy na niego kolej przypadła, dobywał szabli,którą kiedy miał maskę i był w stroju nie dozwalającym mu jej nosić,jeden ze sług podawał, tudzież brał pochodnią. Książęta i księżniczkiprzyjmowały pochodnie z rąk paziów, a drudzy od służby, i postępowaliza idącemi naprzód. W czasie jednego obrotu, jakiego taniecwymagał, książę na Szlązku, z rodu Piastów, schylił się ku swojej, pięknejtowarzyszce i poszepnął zcicha:— Chociaż miejsce, które dzisiaj przypadło na was, dostojna kuzyno,podaje mi szczęście, że mogę być przy waszym boku, wszelakożyczyłbym widzióć was obok kogoś drugiego, a zemną tóż podobneżyczenie cały ród Piastów podziela !— Nie cały ród, mości książę! — odpowiedziała dziewica — jeżelizechcecie mi wyświadczyć zaszczyt zaliczyć doń i córkę LeonaOdrowąża. Ja poprzestaję chętnie na tym zaszczycie, że mnie książęmój krewny prowadzi, a nawet byłabym zadowolona i niższem miejscem,jakie prostej szlachciance przystoi!— Zapominacie — mówił książę — że wasi przodkowie wyparcizostali z miejsca, o którem powiadam; a razem z niemi i wy, i że całyród zwraca oczy na was, mając nadzieję, że wdziękami a cnotą odzyskacienapowrót to, co dawniej chytrość i przemoc wam wydarła.Na to Helena odpowiedziała łagodnie, ale obojętnie: