Pokaż treść!

860 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Co tam powiadacie, piękna kuzyno? Zaprawdę, podobna zastępczynimogłaby niejedne boleśnie uezuwaną nieobecność znośną,uczynić, i pewnie nie zbywałoby na takich, którzyby was wzięli zasłowo, gdyby nie było zbrodnią, ażeby na miejscu tej, która stworzonajest na ozdobę pierwszego miejsca, przeznaczać drugą, co niem słuszniepogardza.Księżniczka Mazowiecka uznała za rzecz przyzwoitą odpowiedziećw miejscu swojój córki na wolną cokolwiek, ale zobowiązującą mowękróla.— Zapewne może panna Helena — tak dała się słyszeć ze zwyczajnąsobie dumą — wdzięczną być waszej królewskiej mości za takłaskawe mniemanie; wszelako niechaj będzie wolno matce zrobićuwagę, że jeżeli nie piękność ciała, albo dary umysłowe, których pochwalaćnie przystoi mi wcale, to przynajmniej urodzenie daje jejprawo do tego miejsca, o którem napomknąłeś, miłościwy panie. Ta,co nosi ozdobę, która dostała się jej w spadku od córki cesarskiej,ostatni spadek dziedziczny książęcego Mazowieckiego domu, nie jestza nizką, by postępować tuż obok króla.Wówczas przybliżył się Zygmunt August do księżniczki, sprowadziłją trochę na stronę i mówił urażony:— O ! nie wspominajcie o samem tylko urodzeniu, mościa księżnowojewodzino; nie samo tylko urodzenie tak wysoko córkę wasze podnosinad inne. Bo któraż z tych, co nas tu otaczają, wyrówna jejwdziękami, dowcipem i sercem? a to daleko my więcćj cenimy, aniżeliprzypadkową okoliczność urodzenia. Wasza zaś książęca mość możenam w tem zawierzyć, bośmy tego czynem w obliczu całej Europydowiedli.— A przecież, tylko na szczycie dostojeństwa — mówiła Anna —mogą te dary we właściwym blasku zajaśnieć; ubóstwo i poziomośemogą i najświetniejsze przymioty zaćmić!— Niech Pan Bóg broni! — zawołał monarcha — ażeby to kiedymiało spotkać waszę córkę, dopóki tylko jesteśmy królem w tempaństwie. Zaufajcie nam w tem, jaśnie oświecona kuzyno. Nigdymy nie ścierpimy, ażeby ta, którą kochamy jako krewną, którą uważamyza najpiękniejszą ozdobę płci swojćj, jednę tylko wyjąwszy, miałautracić pierwszeństwo, które jej przynależy; o nią, pozwólcie nam wyznać,my samibyśmy się ubiegali, jak o najwyższą nagrodę, jaką kiedyczłowiek kochający i kochany pozyskać może, gdyby los nie nadarzyłnam pierwej tej, eo jej wyrównywa. Mybyśmy pozazdrościli wampraw i obowiązków, których wam imię matki udziela, gdyby król nieśmiał i nie mógł spełniać obowiązku ojca.— Wiek waszej królewskiej mości — odpowiedziała Anna z wymuszonym uśmiechem — pozbawia zaiste moją córkę zaszczytu, aże­