Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI.S59i rozpraszając się po ulicach, już to oczekując w pogotowiu na usługiprzeznaczone sobie. Pomiędzy ostatniemi znajdował się także Sylencyaryusz,a Czarny Książę pozostał przy jego boku.Z głębokim ukłonem przybliżył się do króla wojewoda Lubelski,&jeżeli było jego zamiarem odnieść tryum f za urządzenie uroczystości,która nie wyrównywała wprawdzie tej, jaką w pół wieku prawie później,tak korzystnego dla smaku i sztuk, hrabia Leicester królowejswojej w Kenilworth przygotował, ale jak na ten czas mogła byćuważana za nader świetną, to odniósł go całkowicie; bo ZygmuntAugust upewniał go w uprzejmych wyrazach o swojem zadowoleniu.Ale gdy Firlej obrócił się potem do królowej matki, odrzekła muona tonem, mało odpowiadającym wokoło podnoszącemu się odgłosowiochoty:— Nie dopieroć to dzisiaj pan wojewoda Lubelski dał nam dowód,że rozumie się bardzo dobrze na sztuce ułudzenia oczu widza za pomocąśw iatła; ale skoro omamienie radosne przeminie, to nic nie pozostaje,jedno kawałki szkła i pusty papier, znikome i łatwo za powiewemwiatru rozpraszające się towary; a jakkolwiek wspaniale jaśniejenazwisko, które dzisiejszy dzień obchodzi, wszelako po tym dniu następujedrugi, a z każdym porankiem zaczyna się dzień coraz innemunazwisku poświęcony!— Gdyby głęboka mowa waszej królewskiej mości — przerwałkról z żywością matce — zbyt żywo może działając na słuchaczy, niepozbawiała ich złudzenia, a czegoby przyzwoiciej było unikać w krótkichchwilach wesołości, jakich zdolne używać życie ludzkie, tobyśmy jejpodziękowali za upomnienie, które jej podobało się dać nam o skromności.Wszelako — mówił dalój z uśmiechem — nie pysznimy sięz naszego zaszczytu; prawda, że to nasze imię, które przypadek z dzisiejszymdniem połączył, przywiązanie naszych poddanych i przyjaciółotoczyło tym ulotnym blaskiem, ale tu — dodał z przystojną uprzejmością,obracając się do swojej pięknej towarzyszki — ale tu oto stoiprawdziwa królowa uroczystości, jak to powszechnie piękność zeskromnym obyczajem połączona wszędzie królową bywa.— Dobroć waszej królewskiej mości — mówiła dziewica wesoło,ale może nie bez celu — tem mniej powinna mnie w dumę podnosić,że czuję zaiste, iż mi tylko skromne stanowisko zastępczyni jest przeznaczone.Ale gdyby była obecną ta, której właściwie to odznaczenieprzynależy, biedna Helena Odrowążówna widziałaby się nie na swojemmiejscu, a chętnieby weszła do tłum u niewiast, które niemniejszemogą sobie rościć prawo odemnie.Pani Anna, której oblicze na chwilę stało się posępniejszem jeszczeaniżeli zwyczajnie, chciała zabrać mowę; ale Zygmunt Augustprzerwał jśj mówiąc :