Pokaż treść!

3 5 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.to zdaje mi się, że dotąd jeszcze nie mógłbym się go był pozbyć.Prawdziwie, że to głupstwo było dawać temu zwierzęciu taką dozę, comogłaby zabić wołu, i co nazbyt prędko działając, wyraźne po sobiezostawuje ślady; a jeszcze nierozsądniej powierzać go było kobietom,które lękając się wściekłości dręczonego zwierzęcia, dozwoliły muwymknąć się. Wszelako musiało tam być zapewne zanadto wielejednej ingredyencyi, i dla tego mięszanina wcale nic nie warta.— Mojem zdaniem ta mięszanina była bardzo dobra! — przerwał sługa. — Co prędko działa, to działa bezpiecznie, a zresztą jużto dosyć i tak ciągnie się, a jabym rad prędzej ukończyć, wziąć zato pieniądze i powrócić sobie do ojczyzny, by użyć na starość spoczynku.— Do ojczyzny? — zapytał go ten, co pierwej mówił. — A jakażto twoja ojczyzna, starcze? Rozumiałbym wszelako, że ona dalekojest odleglejszą, aniżeli chcesz to dać do zrozumienia.— Nasza wspólna ojczyzna — ozwał się na to drugi ze spokojnąpogardą — jest daleko, albo blizko was, jak się podoba; lecz gdybymja miał kilką latami tylko przed wami pójść tam, to nie mogłobysię obejść, ażebym was nieco prędzej lub później tam nie powitał. N o!ale przecież, jaki jest wasz zamiar, mój uczony mości doktorze? Coteż zamyślacie dziś czynić? Okoliczność raz zaniedbana rzadko znowtupowraca, a wy znacie wolą, której obadwa jesteśmy posłuszni.Po tych wyrazach nastąpiła chwila milczenia, aż nareszcie poszepnąłdrugi niepewnym głosem i z widocznem poruszeniem:— Nie nalegaj na mnie tak, ty osiwiały grzeszniku; bo nie możnaprzypuścić, ażeby też tam żadnego towarzystwa nie było; a tyś mi niepowiedział, czy pani domu wiadomem jest to, coś mi udzielił. Chwilaobecna podaje ra d e; czekajmy więc na nią.— H o! dawniejszemi czasy było to wcale inaczej! — przerwałmu wyższy. — Wtenczas to wola rządziła czasem, a nie oczekiwałanań ; a teraz nowe czasy, nowe obyczaje. Ale dawne czasy już upłynęły,a ten, co wtedy mógł za mistrza uchodzić, teraz ledwie zdatny tylkona usługę w tym nazbyt przezornym i zmądrzałym świecie.I gdzież jesteś ty, mężna przeszłości, kiedy jeszcze każdy był swoichczynów sprawcą ? Już przem inęłaś; a z tobą i siła i odwaga mojejmłodości!— Cóż to za wspaniała Arkadya, za którą się oglądasz! — mówiłz szyderstwem pan. — To tylko cud jakiś, że pręgierz i katownia nieokreślają jej g ranic!— Dosyć już tego ! — mówił ponuro drugi, zgrzytnąwszy zębami.— Powinnibyście już wiedzieć, iż niedobrze jest żartować ze mnąw pewien sposób, a zwłaszcza w nocy, i na osobności. N o ! namyślciesię i wracajmy, bo miejsce i chwila mogłyby z pod popiołów wydobyć