Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 3 5 1kiem nieznajomy, ekociażeśeie podówczas na uczynione wam w tejmierze zapytanie wcale nie odpowiedzieli, i prosimy was z tego powodu,abyście raczyli nas nauczyć o tem, coby wam mogło być z tegozdarzenia wiadomo: gdy do tego jego królewska mość więcej zdaje sięprzykładać znaczenia, aniżeli warto.Pan Piotr z uśmiechem objawił w tej mierze podziwienie swoje, żekról w tak uroczystym dniu ma czas i chęć, by drobny wypadek podobnegorodzaju śledzić; ale Hipolit odpowiedział na zapytania Hieronimaseryo a dokładnie.Wówczas kasztelan pomięszany, słuchał w milczeniu opowiadaniab rata; ale doktor Hieronimus Sabinus potrząsał głową, mówiąc:— Pokazuje się jednakowoż, iż exj>erimentum mojego pana CollegaeMonłń nie należy ad anatomiam, bośmy mu tego trudu oszczędzili;niemniej przecie in ventre cadaveris naleźlibyśmy zbyt wielką ilość substancyi,w której mercurius corrosivus, czyli merkuryusz sublimowany,niepośledni pierwiastek stanow i!— Ale pocóż ta próba? — zapytał kasztelan. — Zdaje mi się,że to grzechem jest, nawet bezrozumne i brzydkie zwierzę tak męczeńskąśmiercią gubić, i cieszy mnie to bardzo, że widzę króla rozgniewanegoo to; bo mąż prawy nawet i nad zwierzęciem się lituje.— Zaczynam ja, dostojny mości Bełzki, skłaniać się do waszegomniemania — dał się słyszeć Sabinus. — Owszem zdaje mi się nawet,że ciekawość medicorum za daleko się posuwa w naszych czasach,i pewnie, że nie byłoby bezpożyteczna starać się o to, aby się nie takzbytecznie daleko posuw ała; wszelako widzi mi się potrzebne, abypana w dzisiejszym dniu radośnym nie zasmucać tak osobliwszemiwieściami, zastrzegając jednak, by pod stosowną porę znowu to, codziś opuścimy wznowić.Gdy tak Hieronimus Sabinus mówił, Stanisław Lacki wbiegł z podskokiemdo pokoju; ale nagle, postrzegłszy starszego krewnego, zatrzymałsię w biegu.Już oddawna poważniejszy i daleko w wieku posunięty Piotr, więcejw nim szacunku a mniej ufności obudzał, aniżeli jego brat, którywiekiem i humorem bardziej się do niego zbliżał; skłonił się zatemz pewną etykietą, i powiedział mu zręcznie ułożone powinszowaniei pozdrowienie, wprzód nim się rzucił w uściski krewnego Hipcia, abysię z nim ucieszyć z tego, co dopiero usłyszał.— Tak ozięble i etykietalnie, mój Stasiu? — zapytał kasztelan. —Ho! ho! widzę ja dobrze, że i ojciec i ty macie coś do mnie jeszcze!Wszelako nadejdzie czas, że i wy także poznacie mój sposób myślenia.Ale jakżeś też urósł w tak krótkim czasie, i z wyrostka stałeś sięrzeźkim młodzieńcem! Tylko zdaje mi się, że oczy twoje są posępniejsze,aniżeli dawniej, a lica mniej rum iane!