Pokaż treść!

8 4 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.chany Piotrze, za brata; a teraz jeszcze mi sprzyja, gdy ciebie znowuoglądam!— Tak jest, sprzyja, i to może więcej niż sądzisz! — przerwał muz życzliwością starszy.— Co za miła niespodzianka! — mówił dalej Hipolit — zamiastkasztelana Bełzkiego, którego przybycie zapowiedziano mi, nie pojmujęprzez jakie roztargnienie, ujrzeć drogiego i szanownego starostę Samborskiego,a zamiast nudnej rozmowy z tym niemiłym starcem, cieszyćsię twoją obecnością!— Eh! przecież tak starym i niemiłym nie jest kasztelan Bełzki— odparł Piotr — prawda, że o wiele jest starszym i poważniejszymode mnie, ale nie przeto mniej miłym od starosty Samborskiego, któregoon jest wielkim przyjacielem. Ale, byś mnie zrozumiał, to niechmi wolno będzie opowiedzieć ci to, co mnie dzisiejszego poranku, nimemciebie mógł odwiedzieć spotkało.Już to dla zadosyć uczynienia dworskiemu obyczajowi, już to dlazłożenia królowi i własnych i rycerstwa małopolskiego i ruskiego życzeńw dniu jego urodzin, zamieniwszy suknie podróżne na przyzwoitszyubiór, udałem się na audyeneyonalne pokoje królewskie, gdziemliczne zgromadzenie znaleźć się spodziewał. Lecz wbrew oczekiwaniuznalazłem przedpokoje próżne, a drzwi wewnętrzne zamknięte.Wówczas jeden z pokojowych powiedział mi, że jego królewska mośćprzyjmować będzie senat i szlachtę na pokojach królowej matki, że zatemmogę się udać do północnej części zamku.Poszedłem więc tam i przyłączyłem się do orszaku oczekującychmagnatów i szlachty, a zaraz potem wyszła królewska wdowa. Przystąpiłaona do mie ku wielkiemu podziwieniu mojemu, i mówiła z właściwymsobie wdziękiem a wesołością, które zaiste nader często okrywająrozmaite usposobienia tajników jej duszy.— Nader wdzięczni jesteśmy naszemu najjaśniejszemu synowi, żepodał nam zręczność okazania naszego wysokiego szacunku dla takzacnego pana, kiedy możemy mu oznajmić o nagrodzie, jaka mu przynależy.Otóż, król za zgodą swojej rady, daje wam wakujące krzesłokasztelana Bełzkiego.-------Zwyczajne podziękowanie według starodawnej formy wkrótceprzerwane zostało przez obecnych senatorów, którzy winszując przybliżylisię ku mnie, i w pośród pozdrowień i uściśnień ręki, mnie doswego szlachetnego grona przyjęli. Andrzej Zebrzydowski, biskup,do tego, co mi tak jak i drudzy powiedział, dodał jeszcze po cichu:— Jeśli wasze zasłużone szczęście z niezupełnie czystego źródłapochodzi, to pocieszcie się tem, że pod słońcem nie masz czystszegoszczęścia.