Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 8 4 7Urząd marszałka nadwornego Koronnego i znajomość południowychobyczajów, jakich Jan Firlej w czasie wieloletnich podróży nabył,były powodem, że jemu poruczono zwierzchnictwo nad temi przygotowaniami,i zostawiono rozdzielenie ról charakterystycznych. N a­wykł on oddawna nie zakreślać zbyt wyraźnych granic, tak jaki wojewoda Krakowski, pomiędzy dworakiem a politykiem; ale tak jednojak drugie powołanie z równą zręcznością wykonywał według tego,jak chwilowa okoliczność nadarzyła, ba nawet jedno z drugiemłączył, nie zaniedbując bynajmniej dla obowiązków pierwszego celówdrugiego. Uskuteczniał więc przyjęte na siebie zlecenie z powszechnemzadowoleniem, a przytem korzystał z rozmaitych styczności,w jakich go to z królową matką postawiło, dla doświadczenia, ażalinie uda mu się odzyskać łaski, którą, lubo już daleko mniejszej wagibyła dlań niż pierwej, wszelako z wrielu względów nie mógł zupełniepogardzać.Podobnie jak i drudzy, których wieczór na salach i po ulicachogrodowych miał w zamku Łobzowskim zgromadzić, zaproszony byłtakże i Hipolit Boratyński, dla którego przygotowano ubiór Sylencyaryusza,wielkiego dostojnika dworu Byzantyjskiego, i wgłębiduszy nader był wdzięczny wojewodzie Lubelskiemu za tę delikatność;bo skutkiem tego wyboru, miał prawo zostawać w pobliżu HelenyOdrowążówny, której przypadła rola księżniczki z cesarskiego rodu;aż w tem nadchodzący sługa oznajmił przybycie jaśnie wielmożnegokasztelana Bełzkiego.Zdziwiony tak niespodziewanemi odwiedzinami senatora, o którymwiedział tylko, że jest więcój niż ośmdziesięcioletnim starcem, a przytemzrzędnym i dumnym, przybliżył się niechętnie ku drzwiom; a gdysię te otworzyły, ujrzał niespodziewanie swego brata Piotra i rzuciłsię w jego objęcia. Obadwaj oddawali się radości z wzajemnego poupływie znacznego czasu widzenia; wszelako młcylszy pierwej przypomniawszysobie niektóre okoliczności, dla których mógł zasłużyć nanaganę starszego .wyrwał się z jego uścisków i spuściwszy oczy, usuwającsię nieco na bok, wyjąkał kilka w-yrazów na swoje usprawiedliwienie.— Bądź dobrej myśli, kochany Hipolicie — mówił pan Piotruśmiechając się. — Kiedy ci król i panna przebaczyli, to i ja muszę tożsamo uczynić; a jeżeli można powiedzieć, że twoje szczęście większemjest nad zasługi, to toż samo szczęście, które przecież we wszystkiemnajwięcćj stanowi, może i u brata przemówić za tobą. Szczęście to,kochany Hipolicie, więcej czyni dla ciebie, aniżeli nawet sam możeszrozumieć.— Już od samego urodzenia — zawołał Hipolit w uniesieniu bratniejmiłości — uczyniło ono wszystko dla mnie, dając mi ciebie, ko