Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKL 3 4 5rego nasza namowa w dom wasz sprowadziła. Nie jest on wam nieznany,a zatem do zalecenia go wam nie potrzebujemy mówić, że jesttozacny szlachcic, a nam szczególnie ulubiony sługa!— Podobne zalecenie w ustach waszej królewskiej mości — odpowiedziałaAnna z dwuznacznym uśmiechem — mogłoby przynieśćzaszczyt i dostojniejszym mężom: a pan kasztelanie nie weźmie za złetej-, która go od dzieciństwa widziała, jeżeli mu życzyć będzie, ażebynadal godnym się tego zawsze ukazyw ał!— Pierwszą próbę w podobnem usiłowaniu — mówił król niecoozięble — będzie miał zaszczyt złożyć w oczach waszych; bo postanowiliśmyzatrzymać go w naszej rezydencyi aż do rocznicy naszychurodzin. Będzie wam tu wcale dobrze, panie kasztelanicu — mówiłdalej, obróciwszy się ku niemu — a my naszą, odpowiedź przez innegoposłańca wyślemy. Ta, która was tu wysłała, z radością usłyszyod naocznego świadka wiadomość o uroczystościach pierwszego Augusta,a przytem też znajdować się będzie na nich dostojny pan StarostaSamborski, którego w tych dniach tu w Krakowie oczekujemy!To mówiąc, król ukłoniwszy się poważnie księżniczce, i pannę Podolskąpozdrowiwszy pełnym znaczenia wyrazem, oddalił się wr orszakuswoich towarzyszów.Do tego orszaku przyłączył się i Hipolit.Serce jego rozpływało się w miłych uniesieniach radości, kwiatyjego drzewa żywotnego, na które on niedawno przedtem rzucał wątpliwespojrzenie, odświeżone niebieską rosą nadziei, wydawały zapach,i pośpieszył ochotnie, kiedy go król do siebie zawołał.Zygmunt August na pół głośno pytał go o różne okoliczności, którew oczach obojętnego człowieka niewiele mogłyby mićć znaczenia,ale których dokładne przedstawienie uspokoiło i zadowolniło troskliwegomonarchę. Uczucie szczęścia i miłości we własnej duszy natchnęłoopowiadającego tak, że też same uczucia mógł i w sercu królaobudzić, a niektórzy z panów zblizka postępujących, co widzieli poufałośćmonarchy, nie mogli powściągnąć się od niektórych uwag o nadzwyczajnemodznaczeniu, jakiem najjaśniejszy pan wygnanego niedawnoi w niełaskę popadłego dworzanina uczcił!Tak tedy całe zgromadzenie powolnym krokiem przeszło ostatniąbramę zamkową, i zaczęło drogę, która ztamtąd podnosząc się powoli,na wierzchołek góry i na właściwy zamek prowadzi, gdy oto naglewyleciał naprzeciw nim wielki pies, ze spuszczonym ogonem i głową,zataczając się na tę i na owę stronę. Niektórzy z obecnych zaczęliwołać, że to pies wściekły, i zabierali się do obrony, albo też doucieczki. W pierwszej chwili popłochu, który nawet i bohaterowi naprzeciwwściekłemu psu wybaczyć należy, król sięgnął ręką do szabliale pies zatrzymał się w biegu i zaczął czołgać się pokornie u nóg