Pokaż treść!

3 4 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI,gu odpowiedzi na grzeczność, i w czasie krótkiej rozmowy, jaka potemnastąpiła, ciężar Neapolitańczyka zaczął być nader niespokojny,i wymknął się nareszcie skomląc i szczekając z silnej dłoni niosącego,i zeskoczył na ziemię.Był to pies znacznej wielkości; ale nie należał do żadnego z gatunkutych, które są zazwyczaj w łaskach u mieszkańców zamku królewskiego;było to zwierzę najpospolitszego rodzaju i prawie brzydkie.Ezuciło się ono czołgając i jakby wzywając ratunku, do nóg Hipolita,i zaczęło się łasić i pochlebiać mu. Doktor rzucił prędko wstrętnywzrok na sługę i mówił uśmiechając się, obrócony do H ipolita:— Zdaje się, jak gdyby pies przeczuwał, jaki los go czeka, jakoofiarę dyssekcyi. W jednym z traktatów, który mi niedawno wpadłw ręce, utrzymują, że pewne organa w tym gatunku psów są zupełniepodobne do tychże samych organów ciała ludzkiego: otóż postanowiłemsprawdzić to porównanie, które, jeżeli stwierdzi zdanie mojegokolegi, to nie bez pożytku będzie w traktowaniu rozmaitych słabości.Tak więc brzydkiemu psu zostawiony jest sławny los poświęceniaswojego nic nie znaczącego żywota na korzyść nauki, a na pożytekrodu ludzkiego!Los biednego zwierzęcia i zaufanie, jakie ono zdawało się pokładaćw litości Hipolita, obudziły ją wr rzeczy sam ej; schylił się więcpieszcząc ku drżącemu psu i zaczął za nim prosić. Ale doktor nadwornyzdawał się nie dosłyszeć tego, wymawiał się krótkością czasu,co mu wzbraniał teraz zatrzymać się dłużej na rozmowie z szanownymgościem, i skinął na famulusa. Ten porwał opierającego się zbiega,i obadwaj oddalili się prędko z ofiarą swojej ciekawości, która bezprzestanku, błagając niby, obracała głowę ku Boratyńskiemu, aż goten nareszcie z oczu utracił.* **Ranek już prawie upłynął, a jeszcze żaden szmer, żadne bieganietu i owdzie bezczynnie zajętych służalców nie zapowiadało przybyciapana. I gdy tęsknota zaczęła dokuczać Hipolitowi, powrócił do swegopomieszkania, rozkazał słudze, ażeby natychmiast, skoro tylko królprzybędzie, przywołał go, a tymczasem sam ze Stanisławem zeszedłspiesznie z góry Wawelu tą stroną, gdzie był dom wojewodziny Podolskiej.Zbliżywszy się ku niemu, usłyszeli przez okna dolnego piętra głosywielu osób. Nie nader miło to było powracającemu po kilko-miesięcznejnieobecności, znaleźć kochankę serca swojego w pierwszej chwiliwidzenia się, otoczoną obojętnemi, a może nawet nieżyczliwemi świadkami,ale było już za późno cofać się. Podszedł zatem do budowy,