Pokaż treść!

840 ALEKSANDER BRONIROW 8KL— Owszem, bardzo chętnie jechałbym z tobą, kochany Hipciu? —odpowiedział paź — ale nie do Krakowa. Nie lubię ja tego miasta,lubo szczerze mówiąc, nie mogę ci powiedziśe dlaczego? Nawetoświadczyłem to królowej i prosiłem, aby mnie zostawiła w Janowcu,żebym tu swe powinności wypełniał. Ona pewnie przyzwoliłaby nato, ale przypadkiem rzuciła oczy na panią Skarbnikowę, która byłapodtenczas przytomną, i nie wiem dlaczego z szyderstwem uśmiechnęłasię, a zatem królowa mocno zmarszczyła swe liliowe czoło, mówiąc:— Przez posłuszeństwo także przystoi okazać się wiernym sługą, młodzieńcze! Nie zawsze bowiem idzie o to, ażeby zuchwale rzucać sięna rogi tura, a nim podobna okoliczność znowu się zdarzy, powinieneśsprawować swoje zwyczajne obowiązki!—To mówiąc, była tak ponurą,a głos jej był tak surowy, jak nigdy jeszczem nie słyszał. Otóż totaka nagroda wierności! — dodał zuchwale. — Nie chlubię się ja tem,co uczyniłem; ale urągać się z tego jest grzechem, a niesprawiedliwościąodrzucać prośbę moją dla przypodobania się pani skarbnikowej,która, gdyby nawet dziesięć razy szło o życie jej pani, pewnie nie dałabyani jednego włoska ze swoich fałszywych loków !— To też nie powinieneś się tem cliiubić! — mówił żartobliwieHipolit — bo otrzymałeś za to nagrodę; nagrodę, za którą niejedenksiążę i rycerz chętnieby czyn podobny wykonał!— Jaką nagrodę ? — zapytał Stanisław niepewnym głosem, odwracająctwarz zarum ienioną:— To w rzeczy samej nie wiesz o niej, kuzynie ? A przecież zdawałomi się, że ją poznałeś nawet w pośród śmiertelnego om dlenia!Wówczas wybiegł chłopczyna na dworzec i naglił do odjazdu,który kilka chwil przedtem nie przypadał mu do serca, a nawet i teraz,jakeśmy słyszeli, był nie po myśli.Wszelako Boratyński, znając gwałtowny gniew Zygmunta Augusta,nie bez namysłu przedsięwziął tę podróż, i dopiero bardziej uprzejmeprzyjęcie wojewody Lubelskiego powróciło mu niejakąś ufność: bokrótki pobyt na dworze nauczył go, że oblicze sług jest zwierciadłemhumoru pańskiego.* *Tymczasem Hipolit miał jeszcze oddać jedno powitanie; jeszczebyłktoś w Krakowie, którego przebaczenia miał żądać, a myśl pocieszającazarazem i wzniecająca obawę, że znowu zobaczy Helenę i możespotkać na jej twarzy wspomnienie tego, w czem zawinił, spędziłasen ze znużonych jego oczu i zegnała go nad porankiem z pościeli.Przybliżył się do śpiącego jeszcze Stanisława, i postrzegł, że gozłe sny niepokoją ; rzucał on naokoło siebie z gwałtowną żywością rękami,jak gdyby bronił się od nieprzyjaciela; pot wystąpił kroplami