Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 8 8 7Przybliżyła się do podróżnych, pozdrawiając ich zwykłym ukłonem,dotknięciem kolan, i prosiła niezrozumiałym prawie głosem, wydobywającymsię z pod sukiennego kosza zakrywającego usta, o napóji o trochę strawy, którego i w ustach nie miała przez cały dzień takskwarny.Hipolit Boratyński nie śpieszył się wprawdzie, wszelako podał starejkieliszek i ostatki swego szczupłego posiłku; a potem chciał udaćsię na gościniec, gdzie nań słudzy oczekiwali z końmi. Ale uraczona.za jednym pociągiem wypróżniła kielich, a potem mówiła:— Chciejcie jeszcze się cokolwiek zatrzymać, jaśnie wielmożni panowie:nie masz pomiędzy nami zwyczaju przyjmować coś bez zapłaty.Wprawdzie nie mam ja ni złota, ni srebra, ba nawet i miedzi, wszelakomogę wypłacić się za dary małą próbką umiejętności naszego narodu,który czyta w przyszłości!Hipolit wcale nie miał chęci dawTać posłuchania niewczesnej propozycji,ale Stanisław, prędko przechodząc do lekkości swojego wieku,tak długo nalegał nań prośbami i pochlebstwami, aż Hipolit zezwolił.— Wam, piękny młodzieńcze, przynależy pierwszeństwo! — mruczałastara; — bo nie pogardzacie sztuką egipską, jak to czyni niejedeninny, który przecież przekonywa się o jej prawdzie z wielką swąprzykrością a szkodą. Bacz tedy, mój piękny panie, podać mi swąpieszczoną rączkę, która ile mi się zdaje, dotąd nosiła tylko wachlarza lustro; pałasza zaś jeszcze i nie tknęła!Stasio rozgniewany trochę i zarumieniony, podał jej żądaną prawicę.— Co za piękne rysy! Jakie rozgałęzienia! — mówiła wróżkaniby do siebie: — ale cóż to ja widzę? Węzeł miłosny już zawiązany?Hm! hm! hm! — poszepnęła dosyć głośno do pazia. — Ha! młody paniczu!trzeba powiedzieć, żeś prędko się i dobrze uwinął. — I — mówiładalej jeszcze cichszym głosem — nie bardzo nizko patrzycie;a ten krzyżyk, co widzicie tu oto, wskazuje damę wysokiego rodu.Tak jest! wskazuje damę, która, jak powiadają rządzi krajem i ludźmi!Otóż to mi dzielny chłopiec! No! no! tylko chwila cierpliwości! —poszeptywaładalej, zatrzymując rękę, którą Stanisław pomięszany i zniechęconychciał wydrzeć jej — tylko momencik, moja droga laleczko!Co za piękne zagięcia! Szkoda tylko, że linie żywotne są po dwakroćprzecięte. Patrzcie tu oto zaraz około krzyża; ale to zdaje się, jakgdyby już przeminęło, żeście już uszli od wielkiego niebezpieczeństwawt obronie pięknej damy, którą krzyż oznacza. Dobrze! Tylko żwawo,młodzieńcze! Tylko żwawo! Ale niezbyt zuchwale; bo patrzcie oto,za drugiem przecięciem nić żywota zupełnie niknie i to powtórnie zapiękną damą waszych pięknych myśli! O! strzeżcie się! strzeżcie sięlbo są jeszcze gorsze zwierzęta, aniżeli tur i niedźwiedź!22Bfoaik.ow.ski: Hipolit Boratyółki. * * * *