Pokaż treść!

30 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.lepiej będzie, jeżeli tu nań zaczekam, bo pan kasztelan powiedział mi, iżdobrzeby było, ażeby go przeczytał, nim jeszcze przybędzie do Krakowa.— A! skoro tak, to cię przedstawię panu Samborskiemu — odpowiedziałojciec — bo za kilka godzin pewnie przybędzie do Iwanowic.A tymczasem pójdę sobie cokolwiek na spoczynek, który mi jest bardzopotrzebny na moje stare lata, a młody pan mój na całą noc mnieuwolnił; itybyś także dobrze zrobił, żebyś użył z parę godzin spoczynku,a jutro mógł być żwawszy i rzeźwiejszy!— Pozwól mi ojcze cokolwiek przyzostać — mówił proszącymtonem młodzieniec. — Ja niezadługo pójdę za twoim przykładem.Wszakże uważaliście jakie pisarz Kmity nadaje sobie tony; gdybym odszedł,toby mógł rozumieć, że może sobie śmiało grać i że ja się goboję.Stary potrząsnął głową i wyszedł mrucząc z komnaty.Rozdział III.Widząc Teofila, że się ojciec oddalił, a syn zazdrosnem na nią poglądałokiem, szykownym ruchem ujęła się przytwardym pieszczotompodchmielonego Siewraka i przybliżyła do Walentego. Tu raźniejzabrzmiały skrzypce góralskie i zaczął się taniec pospólstwa. Ezeźki,młody mieszczanin, wziąwszy za rękę żwawą tancerkę, w pierwsząparę wystąpił. W rozmaitych obrotach dosyć powabnych, lubo niecożywych, polatywała hoża para w około izby, aż nareszcie stanęłaprzybliżywszy się poraź drugi do skrzypka. Młodzieniec silnem tupnieniemtakt zakończył i śpiewał mocnym głosem:Jacy tacy, Krakowiacy,Na cal kute buty;Chłopcy żwawi i junacy,Dziewczęta filuty.Potem znowu rozpoczął się taniec; a po dwukrotnem obróceniu sięw koło izby, zaczęła tanecznica:Świeci słonka promień jasnyPo nad W isły w ody:U nas gdyby motyl krasnyKażdy chłopiec młody.Wtem wystąpiła druga para. Tancerzem był hoży i dorodny młodzieniec,któremu jeszcze mech nie popruszył wargi, i jak z ubioru mo­