Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 3 8 5Słońce już skłoniło się ku zachodowi; na zachodzie wznosiły sięmury królewskiego zamku z góry Wawelu; wieże siedmdziesięciu kościołówstolicy nurzające się w błękitach powietrznych ociemniaływ purpurze wieczornej. Starszy młodzieniec, rzuciwszy wzrokiem zapytaniai na poły uśmiechając się, chciał już popędzie prędkim kłusem,ale drugi mówił:— Konie nasze są świeże, kochany Hipeiu, ale jam do nich niepodobny.Upał mocno mnie zmorzył, a język prawie przysechł do podniebienia; proszę cię, wytchnijmy nieco! Patrzaj tu oto na lewo, coza piękna murawa, którą rzeka oblewa, jesiony ocieniają; każ otworzyćskrzyneczkę i kosz; zaprawdę nie mogę i na krok ruszyć się dalśj,aż się posilę trochę i napiję!Hipolit Boratyński niechętnie słuchał tćj propozycyi krewnegoStanisława; ale spostrzegłszy krople potu, co wystąpiły na zbladłe,niegdyś wdziękami młodości jaśniejące oblicze, a włos kędzierzawyzmoczony, w kosmykach spadający, przystał na żądanie i położyli siępod drzewami, gdzie słudzy na zielonym kobiercu z murawy zastawiliim posiłek, którego potrzebę, pomimo że się przedtem wzbraniał,sam Boratyński zaczął uczuwać.Ale nim ją zaspokoił, zwracał bez przestanku oczy ku tej stronie,gdzie kontury Krakowa w coraz bardziej zacieniającym się horyzoncieznikać poczynały, a za każdym razem weselszy uśmiech radośnej nadzieipolatywał w około ust jego.Stanisław przeciwnie zwrócił posępne oczy na fale, co w innązupełnie płynęły stronę, jak gdyby tęsknił, że pójść za niemi nie może,i ktoby go tak zamyślonego widział, zaledwieby w nim rozpoznał wesołegowyrostka, którego ochocza swawola nawet czoło ponurego ojcaczęstokroć potrafiła rozmarszczyć.— I jakże, Stasiu? Nie cieszysz-li się, że znowu Kraków zobaczysz?— pytał Hipolit — i że tam wcale inaczej teraz wystąpisz,aniżeli za pierwszym razem ; nie już jako nic nie znaczący chłopczyna,ale jako hoży paź w bramowanym kaftanie i w płaszczu z frendzlami?— Nie bynajmniej! — odpowiedział Lacki, i po krótkiej chwilistawiając napełniony kielich, jak gdyby zapomniał, dlaczego go wziąłbył do ręki, dodał:— Kiedy poglądain na te smutne wieże i na ten ponury zamek,którego oczernione szczyty groźnie wybiegają pod chmury, to zdaje misię, jak gdyby po za temi murami mieszkało nieszczęście, i jakby nieboz gniewem poglądało na zuchwałe szczyty!— Jak też zaraz poznać można, żeś Litw in! — mówił Boratyńskiz uśmiechem. — Nigdy Litwini i słuchać nawet nie chcą o naszej pię-knój stolicy, a Wilno ze swojemi drewnianemi domami, to u nichwszystkie miasta przechodzi. Ale, że ci zamek tak posępnym się wy­