Pokaż treść!

3 3 2 ALEKSANDER BKONIKOW8KI.wieniec z bladej stokroei. Nie chełpcie się skrytością swoją,, Tarnowskii Kmito! Jeszcze cień wielowładnej niegdyś Bony stoi u tronu!Ten, co na nim zasiada, nie ustąpi wam wcale; nawet gdyby serce je ­go bez żadnej uciechy miało aż do grobu pozostać, to przecież płaszczkrólewski ciągle go będzie okrywał, aby nie powiedziała potomność,że Bona była przyczyną zguby swojego męża domu, który tak jak i jejwłasny poszedł w ciemność i zapomnienie! Zygmuncie! jedno tylkojest szczęście dla monarchów: to co zmysły poziomych ludzi zajmuje,uchodzi ze wstrętem od bram pałaców; a chcesz-li go dosięgnąć, wnetpod twojemi rękami jak czczy obraz niszczeje! Ty zaś nienawistna,co swoję odzież tułacką przystrajasz w łachmany wytartej purpury,nie uśmiechaj się tak szyderczo, nie poglądaj tak ozięble i nieprzyjaźniew swojej urojonej wielkości na tę, co cię wielce przenosi i dostojeństwemi umysłem! Tajemnice królów, wydarte w niebacznej chwili,są darem zbyt niebezpiecznym; tak jak ze skrzynki Pandory, wszystkozłe z nich pochodzi, i tylko pozostaje zwodnicza nadzieja, Kłopoczsię w swych nierozsądnych zamiarach, wywołuj czyn, ten czyn, coma być spełniony dla ciebie, jak rozumiesz, a od którego przecieżodwracasz się w7 udanej nieświadomości, poglądając z ukosa ażali sięnie pojawi? Odejdziesz niezaspokojona od grobu Barbary, który spodziewaszsię usypać na to, aby służył za stopnie do tronu dla twojejcórki: z urągowiskiem odejdziesz odeń, ażeby wkrótce przy drugim grobiemordować niebiosa nadaremnym płaczem rozpaczy! Upłyną jeszczetygodnie i miesiące, aż dzień spełnienia nastąpi; a nim to nadejdzie,przybądź tu do mnie, obłudo! której nigdy nie zaniedbywałam,nawet i wtenczas, kiedy moc stała przy moim boku; nie opuszczajmnie, kiedy już nie mam innych sprzymierzeńców nad ciebie! Upłynąjeszcze tygodnie i miesiące; ale dzień spełnienia przyjdzie, moi zacnisenatorowie, panowie i rycerze. Wówczas Bona wydrze cacko z rąkkrólewskich, i strzaskawszy je rzuci wam w oczy, lichą nagrodę, ażebyjego osierociało serce rozgorzało gniewem, i ażeby on was rozdeptał,mszcząc się i mnie i siebie!To mówiąc królowa mocno uderzyła w srebrny dzwonek i rozgniewanymtonem rozkazała wchodzącemu służalcowi przywołać paniąstarościnę Falczewską.Rozdział XXX.Ukończył się sejm, podobno jeden z pierwszych w dziejach Polski,co rozszedł się na niczem; ale nie ostatni. Magnaci i rycerze