Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 3 8 1strachem poglądając wokoło siebie, ażali jeszcze nie ma kogo, cobysię jej boleści urągał, mówiła:— Czyliż już koniec tego upokorzenia? Nie pozostałaż jeszczegdzie hańba w odwodzie, mająca się zwalić na głowę wdowy Zygmunta!O! biada mi! biada! Jest-że w tej okropnej godzinie ja ­kiekolwiek w istocie mej miejsce, coby było niedotkniętem boleśnie?Matkę we mnie obrażono, shańbiono królowę, a kobietę — o! przeklętymój szał!-żem ze śmiercią owego starca, co jako żyjący trupprzykuł się nierozerwalnym węzłem do mojego życia w pełni rozwiniętego,spodziewałam się początek piękniejszej przyszłości oglądać;z nim razem wielkość moja do grobu zstąpiła, i gwiazda, która mniemałasię. być słońcem, straciwszy pożyczane światło zapada w nikczemnąciemność! Nadaremnie ja tego Zygmunta Augusta od samegodzieciństwa powierzyłam miękkim rękom niewieścim, ażeby stałsię uległym, ażebym ja zań panowała; nadaremnie otoczyłam kolebkęjego zniewieściałem pochlebstwem i włoską ehytrością; ażeby był powolnemnarzędziem matki w dumie i nieświadomości labiryntów polityki! I zaiste stał się on dumnym i nie nadaremnie te nauki odbierał;ależ tych oręży, które ja ukułam, przeciwko mnie używa, i ze wstrętemodwraca się od moich czynów. Ci, którzy niegdyś z bojaźniąupatrywali na mojein obliczu słonecznego wejrzenia łaski, poglądająna nową jutrzenkę.Ten Kmita! ja dla niego z ociągających się rąk męża wydarłam tedary, na których teraz duma się jego opiera, a on ośmiela się urągaćkrólowej na jej własnych pokojach, targa zbrodniczą rękę na majestattronu, którego broni tylko chełpliwy młodzieniec i bezsilna wdowa!Na czole śmiertelnej nieprzyjaciółki wyczytałam tryumf pogardy,widziałam ją cieszącą się z niedoli tej, której potężna ręka niegdyśrozkazującem skinieniem wygnała ją z zamku książęcego i skazała nanędzę i wygnanie! Musiałam jój mówić, ja Bona Sforcya, mówić jejmusiałam to, co lubo się stało, nigdy jednak nie powinno być było powtarzane.A ten zdrajca z udatnem słówkiem na ustach, ten F irle j!O! przekleństwo wszelkiemu poruszeniu ludzkości, które bezsilnie w wielkiezamiary się wkrada! Czas kwiatów i owoców już minął; dąb królewskistoi samotny i ogołocony z liści, unika go pospólstwo, bomużadnego cienia dać już nie może, bo jesień rozproszyła jego liście, a topórjuż gotowy uderzyć w pień próchniejący. Ależ ten dąb nie padniepod toporem; jak zieleniał wśród burzy, tak też od burzy niech ginie,ażeby szeroko na około siebie zdruzgotał wszystko. Nie ciesz sięswojem zwycięztwem, mój królewski synu: czara twoich rozkoszy jużjest napełniona, ale nim ta czara dotknie ust twoich, to wprzódy n ę­dzna kropelka zaprawi go żółcią! Ty, Barbaro, strzeż się, ażebyś zamiastkrólewskiej korony nie przystroiła skroni swoich w śmiertelny