Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 3 2 7szczep cudzoziemski, który mniej dawny odeń, osobliwszym sposobemprzyszedł do władzy i do państwa, i przy nich się utrzymał (*), aż gozemsta zniszczyła. Wszelako ja nie chcę, ażeby żona pana Zygmuntabyła królową, bo ja, marszałek wielki, na sejmie państwa raz już objawiłem,że tego nie chcę i — dodał z nieukrywaną pogardą — dlatego,że Firlej chce, ażeby nią była!Podwójne żądło, jakie ta mowa w sobie zamykała, głęboko utkwiłow sercu królowój; ostatnie jednak słowa najdotkliwiej ją ubodły,tak, że położyła rękę na zbladłem czole i nie mogła powstrzymać sięod powtórzenia:— Firlej chce, ażeby nią była? — Potśm dodała prawie tracącoddech: — wyrazy wasze, panie Kmito, są wyrazami męża; a zatembędziecie mogli dłużej wytrwać, jak to na męża przystoi. Upór królastawia naszej woli granice, których zamiary zdradzieckie owego Tarnowskiegoprzeciw tronowi nie dozwalają nam na teraz przebyć;a więc musimy zostawić przyszłości to, czego nam taraźniejszość odmawia.— Przyszłość? Tak jest? — odpowiedział Piotr ponuro.— Aleniezbyt odległa. Prawda, że się podobało panom a braciom nie przyjąćzrzeczenia się, przez które jego królewska mość syn wasz chciałsławę swojego domu poświęcić w ofierze namiętności, której trwaniuci, co mają zaszczyt znać go od dawna, słusznie się dziwią: a więcwszystko musi pozostać jak jest, według ustaw państwa, aż do następnegozgromadzenia Stanów: ażeby to niedługo się odkładało, staraćsię będzie Prymas i ja!— Niechaj więc, kiedy już inaczćj być nie może — zawołała Bonaw wybuchającym gniewie; — niechaj więc Barbara Eadziwiłłównabędzie żoną króla, dopóki jej światło dzienne przyświeca; ale nigdynie będzie ona moją córką, gdyby nawet dostojność powagi królewskiejnakazywała mi znosić to, czego odmienić nie mogę. Leczupływają lata i nowe nadchodzą, a z niemi dojrzewa owoc postanowienia.Już kiedy królowa wymówiła te pierwsze wyrazy, drzwi od komna-( ') Franciszek Sforza, syn wieśniaka, przez swoją waleczność wyniósł się na m arszałkaNeapolitańskiego i na chorążego K ościoła; w roku 1412 rozkazał on Ja n a M aryęV isconti, stryja swojćj żony, zamordować i wstąpił na tron książęcy w Medyołanie. LudwikSforza, nazw any M aurytaninem , w roku 1494 otruł swego synowca J a n a Galeazzo,przywłaszczył sobie rządy, i w roku 1510 um arł w więzieniu we Francyi. J a n Galeazzoiiył ojcem B ony, a brat jej Franciszek, O pat M arm ontiers, także we F rancyi życia dokonał.Syn Ludw ika M surytanina, Franciszek Sforza, ostatni książę Medyolański,umarł natu raln ą śmiercią 1535 roku. Reszta członków tćj rodziny dokonała żywota nawygnaniu.