Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 3 2 5— Niech pierwej ręka katowska potłucze starożytne rodu mojegoznamiona, i rzuci mi je na rusztowanie, nim ja tę głowę by na jedenwłos uniżę przed dumnym, pedanckim hetmanem; nim ten zdrajcazasiądzie na miejscu tego, któremu wiernie a pilnie od młodości służył,a teraz podstępem nań uderza nie śmiejąc pozostać albo prawdziwymprzyjacielem, albo otwartym wrogiem. O! gdyby do tego przyjśćmiało, a do czego może i przyjdzie przy dumie i uporze króla, to jeszczeznajdą się w Polsce mężowie! Są jeszcze i inni, daleko godniejsitronu, aniżeli hetm an!— Spodziewam się jednak, że nie jesteście jednym z liczby tychmężów ? — mówiła Bona tonem politowania. — Nie łudźcie się, proszęwas; jest to ostatnia rada waszej dawnej, a teraz zdradzonej przyjaciółki.Idźcie na zamki magnatów, wciśnijcie się na dwory szlachty,słuchajcie u drzwi chatek, przejdźcie po ulicach, nigdzie swojego nazwiskanie usłyszycie; ale tysiąckrotnie uderzy was powtarzane wołanie:„niech żyje Jan Tarnowski!“Na te słowa oburzenie marszałka uśmierzyło się nagle; stał onprzez kilka chwil w zamyślonem milczeniu, a potem mówił na połyuśmiechając się:— Bozumiem was, miłościwa pani, i bardzo dobrze pojmuję, żew ogólności mówiąc, wcale nie wierzycie temu, co mówicie, i że daremniechcecie przekonać starego Kmitę. A wszelako jest w tem coś;więcej może, aniżeli sądzicie. Nienawiść pomiędzy sępem a sokołemjest nieprzejednaną: starajcie się tylko, aby orzeł zbyt wysoko nielatał, i ażeby szpony jego szanowały książąt jego nadpowietrznegopaństwa.— Cieszy mnie to bardzo; — mówiła Bona, zamieniając prędkooziębłość obrażonego majestatu na wesołą poufałość. — Cieszy mnieto bardzo, żem się nie omyliła na dawnym towarzyszu niejednej uciechyi niejednego smutku. Nigdyby wasza królowa nie mniemała, żeszanowny marszałek wielki podobny jest do nierozmyślnego chłopca,coby pracę i sławę wieloletnią chciał poświęcać jednej chwili by tćżnajsłuszniejszego gniewu, obudzonego postępowaniem młodego człowieka.Król od dziesiątego roku życia może być zaiste nawykły niecodo dumy właściwej jego dostojeństwu.— Nie, bynajmniej, miłościwa pani! — odpowiedział uporczywywojewoda, cofając się. — Niesłusznie nazywacie chwilowym gniewemprzeświadczenie o tern, co winien jestem i sobie i mojej godnośei.Wiadomo wam, co mi przeszkadza czynić tak, jakbym powinien i jakbymżyczył; ale tak jestem dumny, że nie chcę tego bynajmniej pokrywać,bo odtąd nic już nie mam wspólnego z królem. Bęce Kmityzwiązane są na chw ilę; ale odmieniają się czasy i może nadejść dzieńzdolny je oswobodzić. Zaczem niech się strzeże Zygmunt August,