Pokaż treść!

3 2 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.nawet naprzeciw najjaśniejszemu synowi waszemu praw swojegostanu broni? Ale niepojęta jest zaiste rzecz, iż tenże sam pan, temu,którego głos nieraz dosyć potężnie brzmiał od końca do końca tegokraju, ważył się w obliczu jego braci nakazać milczenie! Zaprawdę— mówił, coraz bardziej unosząc się, — nie będę ja milczał, alebędę mówił, aż słowo moje powtórzą, te mury, powtórzą zamki i grody,ba nawet i zamek Wileński; a przyjęcie, jakiegom doznał u waszójmiłości, przyśpieszy chwilę, gdy wszyscy poznają, kto jest Kmita!Królowa z umiarkowańszemi nieco wyrzutami odpowiedziała:— I cóż to ma być spełnieniem waszego po tylekroć danego namprzyrzeczenia, panie wojewodo? Zamiast ażeby z mądrością politykai troskliwością przyjaciela zatrzeć plamę, którą ta Barbara i dom królewskii państwo zeszpeciła, zamiast żeby zwrócić nienawiść braciswoich na tę zwodzicielkę, to syna waszego króla i jego powagę natak niebezpieczną grę puszczacie?— O! zapewne, że niebezpieczną!—zawołał marszałek dumnie,—a z jego strony nader trudną do w ygrania! Najjaśniejsza królowo!dosyć długo przebywałaś w tem państwie i powinnabyś już wiedziść,że tu wcale nie takim trybem idą rzeczy jak u was, gdzie dworaka polityk wszystko jedno znaczy. U nas, miłościwa pani, niech sobietam humor najjaśniejszego pana będzie prawem dla dworzanina; aleoko polityka jest tylko na rzeczpospolitą zwrócone. I cóż mnie obchodziowa Barbara, mnie wielkiego marszałka państwa, wojewodęstolicy, senatora? co mnie ma mąż jej obchodzić?— To tedy — przerwała mu Bona niepewnym głosem — to tedynasz syn był głuchym na prośby matki, głuchym na porady dostojników,na prośby ludu? i nie chce porzucić Litwinki ?— Tak jak powiadam waszćj królewskiej mości — mówił Kmitaz nieudaną oziębłością — głuchy na to wszystko. Klęczały one przedn im : stany rzeczypospolitej klęczały przed Zygmuntem AugustemJagiełłą, i powstały niewysłuchane! Ale Piotr Kmita nie ugiąłswojego kolana; nie ugina on go przed nikim na ziemi; ma on inneargumenta, silniej przemawiające, i takich tylko król może się od niegospodziewać.Dumna królowa z wielkiem natężeniem stłumiła gniew, jaki w niójniepohamowane zuchwalstwo obudziło, i zaczęła ze wszelką przytomnościąumysłu, na jaką tylko zdobyć się mogła:— I ażeby rozgniewanego jeszcze więcej rozjątrzyć, rzuciliście mulaskę marszałkowską pod nogi ? laskę, którą wam świętej pamięcinasz nieboszczyk małżonek powierzył, i opuściliście izbę radną, w którśjtak nam było potrzebą przyjaciela takiego jako wy?