Pokaż treść!

3 2 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Korona — powiadasz? — O! tak; bieda to z koroną! — odpowiedziałastara przeciągłym głosem. — No! to ja ścielę się pod stopypani starościny i będę wkrótce służyła, chociaż mam wiele na własnejgłowie; bo to, jak powiada jeden z moich krewniaków, poczciwy a zacnychłopiec; służba pańska przedewszystkiem.— Tak! zapewne! — odpowiedział drugi. — Pan, któremu w tymdomu służycie i państwo, do którego powołani jesteście, muszą miećzaprawdę bardzo wiele z sobą podobieństwa. No! to przyjdźcie, jakściemnieje; nie pomylcie się tylko w lekarstwach, bo to, jak powiadająludzie, nieraz wam zdarzać się zwykło.— Piesek pani Horonostajowej? — Mówiła Urszula z namysłem,poglądając przed siebie, kiedy lokaj wyszedł. — Hm! Jakieby też tochrześciańskie nazwisko mógł ten piesek nosić?* **Bona Sforcya, królowa matka, stała markotna w pokoju swoimprzed otwartem biórkiem, od którego tylko co odeszła, i którego zawartość,gdyby doszła do naszych czasów, dostarczyłaby zapewne licznychmateryałów do dziejów owoczesnych. Oczekiwała z niecierpliwośią dowiedzenia się wypadków sejmowych, o których posłuchyz Piotrkowa, doszłe do stolicy, .umysł jej napełniały smutkiem; aż otou ostatniej bramy zamku krótkie uderzenie w trąbę, a wkrótce potemtentent kopyt końskich i szczęk halabard, powołał do broni trzymającychstraż drabantów, którzy zwodzony most drewniany spuścili.W ciszy samotnego już od niejakiego czasu dziedzińca zamkowegohałas ten doszedł do uszu królowój i obwieścił przybycie pana wysokiegodostojeństwa ze znacznym orszakiem.— A! przecie tóż wojewoda Lubelski! — Poszepnęła Medyolanka,i postąpiła prędko do biórka, dla uporządkowania rozrzuconychpism.Potem przymknęła wieko, zawiesiła starannie klucz na złotymłańcuszku i ukryła go pod gęsto fałdowanemi kryzami.Tymczasem śpieszne stąpanie zbliżyło się ku pokojowi; królowapostąpiła prędko naprzeciw przychodzącemu, a tuż za oznajmiającymsługą zbyt niemiły i niespodziewany gość dla wdowy Zygmuntapierwszego, wszedł Piotr Kmita, marszałek wielki.Królowa, zdziwiona tą niespodzianką, stanęła jak wryta, poznawszywojewodę, którego zazwyczaj pogodne czoło okryte było groźnemichmurami, a w około ust uśmiechających się z przekąsem, wzgardliwygniew polatywał.— Zdaje s ię , że niewczas przychodzę do waszej królewskiójmości f — mówił Kmita, postrzegłszy jój pomieszanie i zadziwienie, —