Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 310dobrze zatkanych różnego kształtu i wielkości flaszeczek. — Zapas jestduży, a czas już przecie, aby się też pojawił kupiec.Ale kiedy stojący na dworze nie przestawał w ołać: — że nie maczasu i musi prędko powracać, — otwarły się drzwi do izby.Wszedł człowiek, pod którego płaszczem można było zajrzeć zielonai czerwoną liberyę, barwę królowej matki.— Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, panie kamerdynerze!Dobry dzień! — mówiła stara przyjaznym, skrzeczącym głosem.— Jakaż to sprawa przynosi mi zaszczyt waszych niespodziewanychodwiedzin? Może jaki haust na zimne powietrze? Czy nie chory tamkto na dworze, albo z waszej zacnej rodziny, abym mogła usłużyć p i­gułkami żywotnemi, albo kosztownym balsamem ?— I ! dajcie mi tam pokój z waszym haustem — odpowiedziałprzychodzący — i z waszemi lekarstwami, dla mnie i dla drugich; jatu tylko mam do was interes i koniec na tem!— Nie spodziewam się też, aby która z wyższych i dostojnych dampotrzebowała lichej usługi, jakiej stara Urszula gotową jest udzielaćswemu bliźniemu — wtrąciła mieszkanka chatki. — Zapewne najjaśniejszapani nie jest chora, ani też jaśnie wielmożna pani Falczewska?Na to odpowiedział sługa wzgardliwym tonem :— Moja najjaśniejsza pani nie szukałaby zapewne lekarstw naokopisku żydowskiem, gdy cały fakultet stoi na jej rozkazy, a osobliwieuczony doktor Monti. Pani starościna zaś także nie bardzo wieleubiegałaby się za niemi.— Tak! zapewne! — pomruknęla Urszula ze szczególnym uśmiechem. — Wszak to pan Monti jest bardzo doświadczony człowiekinie poprzestaje na pospolitych lekarstwach; ale powiedźcież nareszcie,ezem mam wam służyć?— Prawda, że to ta pani Falczewska mnie tu przyseła do was —odpowiedział ów ze wstrętem — ale nie dla siebie. Jak też to ci wielcypanowie, nie mając o czem myśleć, łamią sobie tylko głowę, żebybiednym ludziom dokuczać. Oto wśród takiej zawieruchy i niepogodywyseła mnie tu do tego przeklętego zakątka, dlatego że piesek, tengruby mopsisko, którego pani Skarbnikowa jej podarowała, zachorował.Żeby go tam już djabli porwali, bo on kąsa jak tamta, a szczekajak ta; niedawno nawet porządną dziurę zrobił mi w pończosze i zraniłto, co pod nią się znajduje.— Tak! To tylko mopsik? — mówiła Urszula żałośnie. — Biedne teżto zwierzę! Ale powiedzcież mi, mój panisku, co mu tam brakuje?— Oto tego, czego na dworze brakuje wszystkim, którzy nic niemają do roboty. Obżarło się to licho zanadto — mówił służalec niechętnie— i skomle, a kiedy go potrąciłem, to zawył i tak się obraził,jakby mu korona z głowy spadła.