Pokaż treść!

318 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.się na kolana na twardej marmurowej posadzce i prosili go, a on jeszczenie chciał. Pozostał przecież królem, którym jednak długo niebędzie, gdy tymczasem, co przezornemu politykowi, długo zostającemuna usługach pańskich, nie uszło z uwagi, historya z kasztelanemKrakowskim czemś taki więcej jest, aniżeli figiel waszego kuzynai sługi. Dodam wreszcie, że Piotr Kmita, którego waszej modlitwiei opiece waszego patrona a oblubieńca polecam, rzucił swoją marszałkowskąlaskę o ziemię, tak że aż od niej odskoczył i bryznął Firlejowiw twarz odłamek, który jednak rzeczywiście, jak powiadają, królowi'był przeznaczony.„Otóż to wszystko donoszę ja wam ciociu Urszulo, ażebyście ztądwedług upodobania korzystać mogli na chwałę pana, u którego nausługach pozostajecie, a na szczególny pożytek waszej zacnej osoby/— Hm! — pomruknęła szanowna ciocia sługa pańskiego, skończywszyżmudne zatrudnienie odczytywania. ■— W łoch nie tak bardzoniesłusznie sądzi; bo też i pomiędzy panami i magnatami znajdują siętacy, którzy za wiele ze zbytnej gorliwości czynią, i topią dzieckow nadmiernej kąpieli, tak jak Wacław, mój krewmy. A ten, co swojęmarszałkowską laskę z pięknego, szczerego srebra, tak zuchwale eisnął,pewno nie będzie przyjęty przez swoją patronkę z wypogodzonemobliczem. Lecz czyliż i ona nie czyni może zbyt wiele? prawiejestem tego pewną. No! no! niech tam będzie jak chce; wszakże wysocełaskawa pani niezbyt daleko od siebie trzyma starą Urszulę,a dwa albo trzy liche grana jej towaru, bo zanadto wiele to niezdrowo,uśpić może cały centnar szabel i spis; to też zdaje mi się, że niezadługotu otrzymam jakąś wiadomość.Jeszcze nie skończył się monolog, a już na podwórzu dało się słyszećskrzypienie śniegu pod skwapliwą nogą, i wnet mocne kołataniedo drzwi wstrząsnęło grożącą upadkiem chatkę. Pani Urszula odwróciłagłowę od pisma swego krewnego, schowała okulary i wyjrzałaprzez okno; potem rozpoczęła natychmiast owe przeraźliwe niby nakształtśpiewu wycie, któreśmy już z ust jej słyszeli, a które przecieżnagle niecierpliwe wykryknienie przerwało.— No! no! dobrze tam, matko Urszulo. Już my wiemy na pamięćwaszę piosnkę, możecie sobie gardła oszczędzić; otwórzcie-notylko, bo ja nie mam czasu: wszakci słońce jeszcze nie zaszło, a ten,którego może oczekujecie, niewielkim jest przyjacielem dziennegośw iatła!— To tak prędko? — mówiła do siebie stara. — Niecnota żwawopostępuje za naszych dni, a wola tak jest pośpieszna, że czyn zaledwiezdążyć za nią potrafi. I na którąż to z was przyjdzie teraz kolej ? —dodała poglądając na drzwi otwarte od szafy, zkąd wyglądało wiele