Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 3 1 7przyjemne. Zaraz po mojem przybyciu powołano mnie przez uczonegodoktora, gdzie zastałem Neapolitańczyka, który nie bardzo chlubneo mnie musiał dać świadectwo, bo skoro wszedłem, wnet obliczemistrza Lionardo nie nader miłym sposobem zmarszczyło się.„Potem rozpoczął ze mną prawdziwą inkwizycyę, i tyle mi pytańpoczynił i ukośnych i ubocznych, że nakoniec całkiem się poplątałem,chociaż strzegłem się mocno, aby w rzeczy dotyczącej hrabi Tarnowskiegogorliwość swą w usługach pańskich niezbytecznie wdzięcznościzalecać. Ten, dowiedziawszy się odemnie o tem co zaszło przedsejmem i co się wydarzyło na zgromadzeniu sejmowem pomiędzy panami,stawał się coraz posępniejszym i szeptał coś z cicha z Assanem,a ten zwolna sięgał ręką do pasa i wydobywał coś błyszczącego. Alenie były to pieniądze; był to inny kruszec, który daleko mniej lubięaniżeli wspaniałe złoto; a przy tem zwrócił wejrzenie na mistrza: byłoto pytające wejrzenie, kochana ciociu, a prawdziwie tak straszne, żesię aż z przestrachu ku drzwiom cofnąłem.„Wtenczas pan Lionardo nakazał mi surowo, abym się zatrzymałi zapytał mnie połamanym językiem: azali moi towarzysze wiedzą,gdzie jestem? A kiedym ja to potwierdził i dodałem jeszcze, że niektórzyz nich udali się do Gomolina, aby się dowiedzieć, czy tam niebędzie co do roboty, wówczas dał swojemu famulusowi skinienie. Alewcale nie potrzebował tego czynić, bo pan Assano już swoje świecąceobosieczne narzędzie znowu włożył na miejsce, którego daj Boże,ażeby z mojej przyczyny nigdy nie opuszczało; potem pan doktor nazwałmnie żwawym chłopcem, powiedział także do Assana kilka wyrazówpo łacińsku, które, o ile dojść mogłem z niektórych słów dlamnie zrozumiałych, takie mogły mieć mniej więcej znaczenie: wszakżewidzisz nieraz, że nietylko pomiędzy gawiedzią, ale nawet i pomiędzywyższymi znajdują się nazbyt gorliwi głupcy; a tych trudniej jesttrzymać na miejscu, aniżeli takich, co są na ich kopyto wyrobieni.Lecz że memu poświęceniu w usłudze pańskiej nie należało zatrzymywaćzasłużonej nagrody, przeto piekielny pies neapolitański przybliżyłsię do mnie i /.kilkoma o zbytniej gorliwości ostrzeżeniami, które przypomniałymi ciebie, kochana ciociu, oraz twoje uwagi, dołączył mi dobrzenaładowaną sakiewkę. Postanowiłem tedy na teraz zapomniećjuż o błyszczącej nagrodzie z zanadrza famulusowego i pocieszyć sięw Gomolinie przy kieliszka i dziewczynie.„Ponieważ zasię los waszego zacnego a uczonego kuzyna mocnobezwątpienia musi was obchodzić, dlatego rozszerzyłem się nad tem,A teraz wam in brevi podaję do wiadomości, jako pomiędzy panamiw Piotrkowie wielki był h a ła s; zamyślano wypędzić Barbarę, a gdynajjaśniejszy pan nie chciał o tem i słuchać, to i jego własną najdostojniejsząosobę chciano także wyrugować. Potem wszyscy rzucili