Pokaż treść!

3 1 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.znaje, pomrukując przy ognisku; — aż tu przyskakuje do mnie wysokastara baba, i tak wielka, że rozumiałem, iż widzę przed sobą siostręolbrzyma Goliata, a tak wysmukła — tylko bo ja nie chcę pochlebiać— prawie tak wysmukła, jako ty, ciociu: — ta bierze mnie nastronę, i kiedy na nią spojrzę, wnet poznaję w niej NeapolitańczykaAssano, którego za waszego kochanka miałem wówczas, kiedy wszedłdo was.„Bardzo mnie to zadziwiło, bo rozumiałem, że on gdzieś tam daleko; ale mocnom ucieszył się dlatego, że już słyszałem dźwięczącezblizka moje pieniądze. A kiedym mu opowiedział co się wydarzyło,i jak prawie wszyscy panowie szlachcice urągali się z Barbary i wołali,że potrzeba zmusić króla, ażeby się z nią rozłączył, e h ! to tak miłosię zaśmiał!... Ale kiedy po tem wspomniałem o Tarnowskim, tostrasznie mu padło do serca, a gdy ja skromnie jąłem mu wystawiać,że co do joty spełniłem moje zlecenie, i jak zaraz na drodze przeciwpanu Boratyńskiemu, tak tóż i tu moim towarzyszom nakazałem zachowaćsię względem hetmana Wielkiego, to nazwał mnie głupcem,rozkazał mi na drugi wieczór przyjść do pewnego domu, i opuściłmnie rzucając wejrzenie, które mi jeszcze coś gorszego wróżyło,niż to co mnie tegoż samego dnia jeszcze miało spotkać.„Tak jest, tegoż samego dnia, szanowna pani ciotko ; bo natychmiastukazał się pan marszałek ze swoimi dostojnymi gośćmi i udałomu się w nader krótkim czasie ichmość panów szlachtę obranych z rozumuprzywrócić do spokojności i zaprowadzić do dom u; ale z nimposzedł także i Walenty Bielawski, którego mięso niechaj tam oblubieniecwasz na weselnej biesiadzie do stołu wam zastawi, a jak najprędzejprzybędzie by zabrać do waszego domu. Bielawski mówił coś doswego ojca, a obadwaj na mnie poglądali; kiedym zaś ja powróciłdo domu, major donins oznajmił mi, iż mu pan polecił by mnie oddalił,a przed oddaleniem mi zasługi wypłacił.„Te zasługi, było to trochę pieniędzy i znaczny dodatek tego*o ezem literatus niebardzo rad w liście do swoich przyjaciół wspomina,a co przecież moje przeczucie wczorajszego dnia dostatecznieusprawiedliwiło. A kiedym potem nad wieczorem przyszedł doAssana, zastałem już osiodłane konie, a jakkolwiek mnie żebra bolały,musiałem jednakowoż całą noc za nim kłusować, i takeśmy dostalisię tu do Gomolina, do jednego z zamków najmiłościwszej królowej,Bony, dokąd na drugi dzień z rana mistrz Lionardo Monti nadesłałkuryera, k'tóremu ja niniejsze do oddania pod adresem wręczyłem.„Tymczasem co się mnie dotyczy, mnie Wacława Siewraka, obeznanegoz pięknemi naukami et baccalaureatem, przyjęcie moje w tymozdobnym, ale podtenczas nieco samotnym zamku, nie nader było