Pokaż treść!

3 1 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Całe zgromadzenie, zmitrężone, z zadziwieniem poglądało po sobie,wszelako nim jeszcze zadziwione umysły mogły się upamiętaći zebrać do nowego oporu, dał się słyszeć głos z tronu:— Panie instygatorze koronny, król rozkazuje, ażebyśeie przywołalipierwszą sprawę.I wnet sąd się rozpoczął.Rozdział XXIX.Dzieje, albo jeżeli się tak podoba czytelnikowi, imaginacya, prowadzinas teraz na widowisko wcale różne od tego, któreśmy dopiśro coopuścili: z sali senatorów, świecącej złotem i drogiemi kamieniami,do zapadłej i poczernionej dymem chatki, na puste mogiłki żydowskieniedaleko Krakowa.Blady blask lutowego słońca, który posępnie przeciskał się przezciemne okrągłe szyby dosyć źle opatrzonego okna, daje nam widziećtuż pod niem na chwiejącem się krześle, którego wytarta pozłota okazuje,że kiedyś było ozdobą piękniejszych gmachów, siedzącą ponurąmieszkankę ponurego domu.Ogromne okulary oprawne w ołów spoczywają na szerokim a zagiętymnosie, którego piękność też same okulary przez długie używaniekilkoma czarnemi prążkami jeszcze bardziej podniosły; zagasłe zaśod ognia kominowego i od pary, wpośród których nieszczęsne rzemiosłocodziennie ją utrzymywało, osłabione oczy, usiłowały wydecyfrowaćtreść kilku dosyć brudnych kartek, które wyschła ręka zdalekaprzed obliczem trzymała.Wszelako znajoma już nam stara Urszula musiała zapewne mniejbyć doświadczoną w sztuce czytania, aniżeli w innych wyzwoleńszychjeszcze sztukach, bo musimy oddać sprawiedliwość autorowi tego pisma,a byłemu pomocnikowi pisarza wielko-marszałkowskiego urzędu,że także i w tym liściku przyniósł zaszczyt szlachetnej kalligrafii, naktórej szczególnie opierał swoje prawo do tytułu uczonego człowieka.Pani matka Urszula na pół wyjącym, na pół nosowym głosem,przerywając sobie często, jak i my czynić to będziemy, odczytywała,sama sobie i swojemu kotowi, albo może całemu zgromadzeniu pewnychniewidomie podówczas otaczających ją przyjaciół, rzecz następującegodyplomatycznego pisma:„Wiadomo wam — tak zaczynał autor listu, który zapewnezwyczajny wstęp: na chwałę Bozą, za zbyteczny w tym razie byćuznał: — wiadomo wam, że moi przełożeni rozkazali mi byli jakimkol­