Pokaż treść!

H IP O L IT BORATYŃSKI. 309wiązki złamali tę przysięgę, którąśmy przy ołtarzu wykonali naszójkrólewskiej małżonce? I śmieliżbyście los wasz w takie ręce powierzyć,co zdradziły najświętszy obowiązek? Mogłażby Rzeczpospolitatrzymać z ojcem, który powinności i praw ojcowskich z nikczemną lekkomyślnościązaniedbuje, albo też je z podłą pobłażliwością opuszcza?Powiadam wam zaprawdę, że przystoi wam utrzymywać na troniei zabezpieczać wiarę królów, gdyby ta kiedykolwiek ustąpić zeń zechciała,nie zaś rugować ją sami; ona [bowiem jest najbezpieczniejsząwaszą warownią! Zaczem my, zapomocą Boga a Świętych jego, rówTniebędziemy spełniali to, co nam względnie ku wam przystoi, jakoteż nie zaniedbamy obowiązków’ naszych ku naszej małżonce, bogdajbyśmynawet mieli i życie i koronę utracić. Powiadacie, iżeśmy naruszyliprawa wasze naszym wyborem; ale już to się stało, a co ręka Boskapołączyła, tego człowiek rozłączać nie może! Oto macie znowuż tęż sarnęprawicę: użyjcie jej, jak na was przystoi; pozwólcie nam raz jeszczeszczęście nasze z rąk waszych, z rąk współobywateli otrzymać, alboodbierzcie sobie tę koronę, której nie chcemy okupywać utratą czci.Lubo król przestał już mówić, wszelako wejrzenia klęczącychjeszcze zwracały się ku niemu, jak gdyby mieli nadzieję, że giest pokoryskłoni go do innego przedsięwzięcia.Ale kiedy on spokojnie i z powagą zajął znowu opuszczone miejsce,powstali wszyscy powoli z rozmaitemi uczuciami.Największa ich część, poruszona usłyszanemi wyrazami, żałowałatego, co nazywała uporem Zygmunta Augusta; lepsza atoli część uznała,że nikogo nie masz godniejszego korony nad księcia, który ją chciałpoświęcić wierności, i postanowiła w skrytości serca utrzymać ją dlańwszelkiemi siłami.Magnaci i ich stronnictwo zaczęli się cieszyć nową nadzieją, azażnie będą mogli tego dobra, które właściciel odrzuca, otrzymać dla siebiesamych, albo też dla głowy swojego stronnictwa; a zwolennicy królowejBony, którzy więcej otrzymali, aniżeli pragnęli, i lękali się stracićto, co ich samych na niebezpieczeństwo narażało, stali pomięszanii wątpliwi.Ale Piotr Boratyński zwróciłku hetmanowi wielkiemu oko, wktórembłysnęła łza, a ten na czułe spojrzenie również czułym odpowiedziałwzrokiem. Ci, którzy już oddawna w cichości hrabię Tarnowskiegoza następcę Zygmunta Augusta przeznaczyli, mniemali, że wyraz zadowolenia,jaki w jego rysach dostrzegli, bardzo dokładnie wskazujeco mają czynić. Otaczający zebrali się w około niego w najliczniejszągromadę wpośród oddzielających się innych gromad, i dosyć wyraźnietu i owdzie dawały się słyszeć wyrazy: tron wakujący, spisanie sejmuelekcyjnego!Prymas, biskup Przemyślski, i ich stronnictwo, z przerażeniem