Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 3 0 8czące skinienia, poglądając niekiedy na kasztelana Poznańskiego, któregogiesta zdradzały niecierpliwość, z jaką oczekiwał chwili gdy wolnomu będzie przemówić.Samuel Maciejowski, biskup Krakowski, siedział z założonemi rękami,jakby zanosił modlitwę do Eządcy umysłów w tak niebezpiecznejchwili, a biskup Kujawski poglądał zamyślony i nieporuszonyna swój krzyż prałacki.Eafał Leszczyński, nieugięty republikanin, obracał dumną swojągłową po wszystkich stronach sali, jakby chciał wybadać, jakie wrażeniesprawi na obecnych to, co zamyślał mówić.Tarnowski, na pozór znużony niedawnem wysileniem, oparł się naswojem krześle; a na czele rycerstwa, które zaczęło się niespokoić, stałPiotr Boratyński, z okiem wlepionem w króla, jak gdyby nader ważnąbyło dla niego rzeczą zbadać uczucia, które pomimo wszelkiego usiłowaniacoraz wyraźniej na oblicze Zygmunta drugiego występowały.Osiwiały kanclerz Koronny prosił drżącym głosem kolegę swego,aby odczytanie protokółu chciał przyjąć na siebie, sam udając nagłąsłabość. Krzysztof Szydłowiecki wziął w milczeniu protokół i długonań poglądał, nie mogąc słowa przemówić: i tak przykre milczenietrwało przez kilka minut, że go żadne tchnienie nie przerywało: —aż nareszcie zabrał głos Firlej, ozdobnemi słowy, ze zwykłą sobie spokojnością,która go nigdy nie opuszczała:— Król rozkazuje przystąpić do pozostającego jeszcze artykułu!— Popiąte zasię i naostatek — zaczął podkanclerzy prawie stłumionymgłosem. — Rzeczpospolita upomina króla, iż mu nie wolnojest we wszystkich ważnych, dotyczących się dobra kraju przedsięwzięciach,bez wiedzy i przyzwolenia stanów przystępować do ich wypełnienia;a szczególnie, waruje to sobie przy ogłaszaniu wojny, zawieraniutraktatów, mianowicie zaś — tu czytający zatrzymał się nieco —przy wyborze małżonki.Tak tedy nakoniec wybiegł wyraz złowrogi, który tylu nieruchomympostaciom życie, tylu gwałtownym uczuciom mowę przywrócił;szmer zapowiadający burzę rozległ się po sali, wielu senatorów napół podniosło się na swoich krzesłach, a rycerze cisnęli się bliżejo kilka kroków pod tron.Podkanclerzy Szydłowiecki, aby ile można stanowczym wyrazemzakończyć scenę, której dłuższy przeciąg doprowadziłby umysły przycoraz zwiększającem się rozognieniu do niestłumionego wybuchu,obejrzał się po za siebie ku tronowi, i oświadczył, — że król otworzyłjuż swoją wolę, względem punktu dopiero co odczytanego, a przyktórej obstawał na sejmie Warszawskim.Tu podniósł się prymas i mówił głosem z giestami mówcy:— Swojęwolę? Taki wyraz i jego znaczenie obcem jest u nas,