Pokaż treść!

2 88 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— I któż ty jesteś? — Zapytał stary szlachcic, bystro spojrzawszymu w oczy: — wszak ja ciebie nie znam pomiędzy służbą panam arszałka!— Bo dopiero na drodze jaśnie wielmożny pan przyjął mnie dousług.— Powiedziałem już — mówił Stefan po małej chwili — że ciebienie znam ; wszelako zdaje mi się, że gdzieś już widziałem twojeoblicze; ale to tylko ci powiem, mój przyjacielu, że mi się ono niebardzopodoba, i patrz, abyś swoje obowiązki lepiej wypełniał na przyszłość,bo inaczej gotów jestem zabrać znajomość z twoim szerokimgrzbietem !— Tylko dostarczajcie! — pomruknął Wacław Siewrak (gdyżto on był ten nowy sługa pana Boratyńskiego) — a my potrafimy jużtemu poradzie.Przywrócona tedy została spokojność, a Litwini obmyli w małoznajomym jeszcze podówczas soku winnym wszystkie niechęci. Tui owdzie zgromadzali się drudzy z innych województw, ściągnieni zaszłązwadą, i otoczyli stół Małopolanów, pozdrawiając swoich znajomych.Po krótkim atoli czasie znowu rozmowa zwróciła się do miłego republikanomprzedmiotu o sprawach kraju.— Spodziewamy się — zaczął jeden szlachcic z Prus Królewskich— że sejm pod laską tak zacnego pana, jak nasz obrany marszałek,weźmie przecież nareszcie pomyślny skutek i położy koniecniesnaskom, które dotąd braci z braćmi rozdzielały. Bo, jak słyszeliśmy,pan Piotr chociaż jest przywiązany do swojej wiary, jednakowojest nieprzyjacielem prześladowania i prawdziwą podporą przywilejówszlacheckich.— Hm! — mówił jeden z siedzących — możecie się bardzow swoich zbytecznych nadziejach omylić; bo właśnie jako gorliwy katolik,gotów on mocno obstawać przy statutach Ludwika W ęgierskiego;a tego zapewne jutro zahaczymy przykład, kiedy zacznie nową naukęw jej zasadach napastować, spychając z tronu ową Barbarę, co pochodzącz kacerskiego rodu, nigdy Kościołowi nie była przychylną.W tejże samej chwili przy drugim stole, Wacław Siewrak schyliłsię do Litwina, o którym dopiero co wspomnieliśmy, i co teraz ułagodzonyza pomocą spirytusu węgierskiego, nie szczędził kielichówi półmisków gospodarskich. Wnet porzucił nóż, który trzymał w ręku,obrócił się na swojej ławicy bokiem do Polaków, i w tem położeniuzaczął bacznie uważać rozmowę.— Ja wcale nie pojmuję waszej mowy, wielmożny mości paniebracie i kolego! — mówił P rusak; — i raczejbym mniemał, że właśnietaż sama rzymska katolicka wiara powinnaby pana marszałka