Pokaż treść!

2 8 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.pełniony mięsem zakazanego zwierzęcia, i nieczystym aż do wieczorapozostanie.Nieco z boku od innych, pod gałęzistym, ogołoconym teraz z liścibukiem, niedaleko ogniska, którego bure kłęby dymu raźnie wzbijająsię w zimowe powietrze, stoi stół, jak się zdaje z większą starannościąniż inne obsługiwany. Wielu szlachty z Małej Polski i Eusi otaczajągo; są to sąsiedzi i klienci starosty Samborskiego. Głośniejszajest radość pomiędzy nimi, aniżeli pomiędzy resztą, bo każdy z nichprzywłaszcza sobie niejakąś część tych zaszczytów, które dnia dzisiejszegospotkały ich ziomka od zgromadzonej szlachty państwa.U wyższego końca stary Stefan Bielawski zastępuje z uroczystą powagąmiejsce swojego pana.— W iw at! jaśnie wielmożny pan Piotr, dostojny marszałek izbyrycerskiej! — brzmi już po raz dwudziesty, a treść tylko co wypróżnionychkielichów znika co do kropli w ochrypłych gardłach wołających.— Yestrae Dominałiones! — zaczął major-domus dnia tego, staryStefan. — Zaprawdę Małopolska szlachta może się radować w tymdniu i cieszyć swoim dostojnym współobywatelem, który nowągloriam et aestimationem pozyskał!— Tak, tak ! zacny panie Bielawski! Wiwat Małopolska, kolebkaRzeczypospolitej!— Wiwat starosta Samborski!—zawołali Rusini.— Urodził się onw Małejpolsce, a na Rusi wzrósł i podniósł się do zaszczytów! NiechajBóg błogosławi Rusi i panu Samborskiemu!■— Bene, benissime! wielmożny mości dobrodzieju! — zawołał Stefankłaniając się — dzięki wam in nomine patroni!— Pan Piotr, jest to prawdziwy staropolski szlachcic! — dał sięsłyszeć jeden, i dodał potem, rzuciwszy szybkim wzrokiem na siedzącychniedaleko Litwinów — i potrafi bronić Rzeczypospolitej i prawnaszych przeciw książętom, co to z po za Bugu przybyli!— I starodawnej rzymskiej wiary przeciw kacerzom i Aryanom —dodał drugi.Szlachta z Wielkiego Księztwa zaczęła bacznie na nich poglądać,i schylając się jeden ku drugiemu, jęli szeptać po cichu.Bielawski postrzegłszy to, zaczął mówić, chcąc ułagodzić rzeczy:— No, no! moi panowie i bracia! Concordia res parme crescunt,discordia magnae dilabuntur! (*) Pamiętajcie, że panów litewskichuważać potrzeba za gości pana marszałka, a za naszych braci; wszakżemy mamy jednego i tegoż samego pana, który jest pierwszym pomię­(*) Małe rzeczy rosną zgodą, a przez niezgodę i wielkie niszczeją.